မိုးကုတ္မွာ ေရေတြ ခဏခဏႀကီးၿပီး လူေနအိမ္ေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ နစ္ျမွဳပ္ကုန္တာ...၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ေရေတြ ဒရေဟာ စီးဆင္းေနတာ… စတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မိုးကုတ္မီဒီယာက ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔တကြ မၾကာခဏဆိုသလို သတင္းေရးသားေနရတာဟာ ၾကာေတာ့ အားေတာင္ နာမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ မိုးကုတ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ဟာ ျမစ္ေတြနဲ႔လည္း မနီး၊ ေျမျပန္႔ေဒသလည္း မဟုတ္ျပန္။ ေတာင္တန္းေပၚမွာ ေရေတြ ႀကီးေနတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး လူေတြ ဆိုးရြားစြာ ခံေနရတဲ့ ဒုကၡေတြအေပၚမွာ ဒါဟာ မၾကာခဏျဖစ္တတ္တဲ့ ကိစၥပါ…၊ ထံုးစံပါပဲ…၊ ၀ဋ္ေၾကြးပဲေပါ့… ဆုိၿပီး က်ေနာ္တို႔ မီဒီယာအေနနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြ သိရွိေအာင္၊ နိဳင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ သိရွိေအာင္၊ အေ၀းတစ္ေနရာကို ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ သိရွိေအာင္ မေဆာင္ရြက္ မတင္ျပပဲ လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေရေဘးဒဏ္ကို အၿမဲခံေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡကို မစာနာရာ ေရာက္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္…။
ဒီတေခါက္ ေရႀကီးရတာလည္း အရင္အတိုင္းလိုပါပဲ…။
မိုးသည္းထန္စြာရြာတယ္။
ေရနီေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ တာရိုးေတြ မခံနိဳင္လို႔ က်ိဳးတဲ့ေနရာ က်ိဳးတယ္။
ေရႀကီးတယ္။
ဒါပါပဲ…။
မိုးရြာရင္ ေရႀကီးမွာေပါ့။ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရႀကီးတိုင္း လူေနရပ္ကြက္ေတြ နစ္ျမွဳပ္ကုန္တာ…၊ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေတြ ပ်က္စီးကုန္တာ…၊ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွအပေတြကို ထိခိုက္ကုန္တာ…၊ ဒါ့အျပင္ လူေတြ ေရထဲေမွ်ာပါၿပီး ေသဆံုးရတာေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ လူမေသပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရေတြ တဟုန္ထိုး ၀င္ေဆာင့္လို႔ တစ္ထပ္တိုက္တစ္လံုးေတာ့ လံုး၀ ပ်က္စီးသြားတယ္။
မေန႔ညက အိပ္ယာ၀င္ခါနီးအခ်ိန္မွာ မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲကို ရြာလာတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီ၀န္းက်င္။ ဒီလို မိုးသည္းတာ သံုးေလးနာရီ ဆက္သြားၿပီဆိုရင္ ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ဖားေအာ္သံလည္း နားေထာင္စရာ မလိုဘူး။ မနက္က်ရင္ ဘယ္ေနရာမွာ ေရနစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အတပ္သိၿပီးသား။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း ည အိပ္ယာ၀င္ရတာ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ပဲေပါ့။
ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလႊဲပါပဲ။ မနက္လင္းေတာ့ တာရိုးေတြက်ိဳးေပါက္ၿပီး ေရေတြ လွ်ံထြက္လာလို႔ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚကို ေရနီေတြ အူယားဖားယား ေျပးလႊားေနတာကို ျမင္ရေတာ့တာပါပဲ။
ေရေတြ ေပါက္ထြက္ကုန္ၿပီေဟ့ လို႔လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိုးရြာေနတဲ့ၾကားက အသံျမွင့္ၿပီး ေအာ္ေျပာေနၾကတယ္။ သတင္းေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေနၾကတယ္။ ေရႀကီးတဲ့ေနရာေတြကို အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကတယ္။ ခပ္မ်ားမ်ားက ၾကည့္မယ့္သူေတြ၊ စနည္းနာမယ့္သူေတြ။ ရဲလိုလို ၾကံ႕ဖြံ႕လိုလို လူေတြလည္း ပါရဲ႕။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာက စကားေျပာစက္ ကိုယ္စီ။ ရဲေတြကလည္း ရထား… ရထား… ေရႀကီးေနတယ္… ဒါပဲ…။ ၾကံ႕ဖြံ႕ကလည္း ေရႀကီးေနတယ္…၊ ဆက္လုပ္… ဒါပဲ…။ ခါတိုင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုက္ေကာက္ေနက် စည္ပင္ဆိုတာႀကီးလည္း မျမင္။ လူေတြကလည္း ဘယ္ကစၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလည္း မသိ။ က်ီးၾကည့္… ေၾကာင္ၾကည့္…။ သဲေတြကို အိပ္ထဲ စထည့္ေနတာက ၾကက္ေျခနီ…။ တိုင္ေတြကို ငုတ္ရိုက္ေနတာက မီးသတ္…။
တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္သိေနတာက ၾကက္ေျခနီဆိုတာ လူနာကို ျပဳစုေပးရမည့္သူ။ ပတ္တီးနဲ႔ ဂြမ္းေတြကို အိတ္ထဲ ထည့္ထားၿပီး အနာကို အရက္ပ်ံနဲ႔ ေလာင္းေပးမယ့္သူ။ မီးသတ္ ဆိုတာကလည္း မီးေလာင္ေနရင္ ေခၚစရာမလိုပဲ လာၿပီး ၿငိမ္းေပးမယ့္သူ။ မီးသတ္ကားကို ေမာင္းေနတုန္း လူေတြ လန္႔ၿပီး လမ္းဖယ္ေအာင္ ဥၾသဆြဲတဲ့သူ။ ဒီေလာက္ပဲ သိသည္။
အခုေတာ့ ၾကံ႕ဖြံ႕ ဆိုတာလည္း မျမင္မိ။ စြမ္းအားဆိုတဲ့ဟာလည္း ဒီေနရာမွာ လာမစြမ္း။ အမ်ိဳးသမီးေရးရာကေတာ့ ထားေတာ့။ ဒါမ်ိဳးက ေယာက်ၤားေတြအလုပ္။ ရဲေတြကလည္း ၀င္မပါ။ စစ္သားလည္း မလာ။ ရဲေတြခမ်ာေတာင္ အလုပ္ရွဳပ္ဟန္ေဆာင္ေဖာ္ ရေသးသည္။ အထက္ကို အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီလည္း တင္ျပေနၾကသည္။ စကားေျပာစက္သံကလည္း တရွီးရွီး တရွဲရွဲ။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္သာ သမၼတျဖစ္ၾကည့္။ သူတို႔ကို ဦးဆံုး ေရထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခိုင္းမည္။ ေယာင္ေပေပလုပ္ေနတဲ့ သူကုိ ေနာက္နား တိတ္တိတ္ေလးသြားၿပီး ေဆာင့္ကန္ကာ လုပ္ေနသူကို ကူခိုင္းမည္။
အခုေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုခမ်ာ ဘာမဆို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ ကတၱရာလမ္းဆိုရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲ ခြဲတမ္းနဲ႔ ထည့္ရ။ ဓာတ္တိုင္ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္ရ။ ထရမ္စေဖာ္မာအိုး ဆိုျပန္ေတာ့လည္း လွည့္အလူခံရေသး။ မီးသတ္ကားဆိုျပန္ေတာ့လည္း စုၿပီး စိုက္၀ယ္လိုက္ရ။ ေဆးရံုဆိုေတာ့လည္း လူထု။ စာသင္ေက်ာင္း ဆိုလည္း လူထု။ လာျပန္ၿပီ မာတီမီဒီယာ၊ ဒါလည္း လူထု။ ၀န္ႀကီးလာသြားတုန္း လွဴသြားတာက ဂ်ပ္ဖာပံုး။ ေက်ာင္းအိမ္သာကအစ၊ ရပ္ကြက္ရံုးအလယ္၊ တယ္လီဖုန္းအဆံုး ဘယ္အရာမဆို ၿမိဳ႕လူထုက ကုန္က်ရ။ ကုန္က်ရ။ ကုန္က်ရ။
ၾကာလာေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုက စီးပြားေရးလည္း တျဖည္းျဖည္း က်ပ္တည္းလာ။ လုပ္စား ကိုင္စားရတာကလည္း အဆင္မေျပ။ ရွာစားေဖြစားရတာကလည္း ဟိုလူ႕ေၾကာက္ရ၊ ဒီလူ႕ေၾကာက္ရ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထရတာ ပင္ပန္းလာေတာ့သည္။ မထူခ်င္ မထခ်င္၊ မထူနိဳင္ မထနိဳင္ေတာ့။
စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းထဲက စာသားတခ်ိဳ႕ကိုသာ ျပန္ၾကားေယာင္လာမိသည္…
ေခါင္မိုးကမလံုေတာ့ xxx မိုးဒဏ္ကို xxx ခံေနရတာ xx ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး xxx
ဒီလုိပါပဲ…
မိုးသည္းလို႔ ေရႀကီးရတာ ဒီတစ္ခ်က္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး…။
STA
တကယ္ေတာ့ မိုးကုတ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ဟာ ျမစ္ေတြနဲ႔လည္း မနီး၊ ေျမျပန္႔ေဒသလည္း မဟုတ္ျပန္။ ေတာင္တန္းေပၚမွာ ေရေတြ ႀကီးေနတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး လူေတြ ဆိုးရြားစြာ ခံေနရတဲ့ ဒုကၡေတြအေပၚမွာ ဒါဟာ မၾကာခဏျဖစ္တတ္တဲ့ ကိစၥပါ…၊ ထံုးစံပါပဲ…၊ ၀ဋ္ေၾကြးပဲေပါ့… ဆုိၿပီး က်ေနာ္တို႔ မီဒီယာအေနနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြ သိရွိေအာင္၊ နိဳင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ သိရွိေအာင္၊ အေ၀းတစ္ေနရာကို ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ သိရွိေအာင္ မေဆာင္ရြက္ မတင္ျပပဲ လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေရေဘးဒဏ္ကို အၿမဲခံေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡကို မစာနာရာ ေရာက္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္…။
ဒီတေခါက္ ေရႀကီးရတာလည္း အရင္အတိုင္းလိုပါပဲ…။
မိုးသည္းထန္စြာရြာတယ္။
ေရနီေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ တာရိုးေတြ မခံနိဳင္လို႔ က်ိဳးတဲ့ေနရာ က်ိဳးတယ္။
ေရႀကီးတယ္။
ဒါပါပဲ…။
မိုးရြာရင္ ေရႀကီးမွာေပါ့။ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရႀကီးတိုင္း လူေနရပ္ကြက္ေတြ နစ္ျမွဳပ္ကုန္တာ…၊ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေတြ ပ်က္စီးကုန္တာ…၊ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွအပေတြကို ထိခိုက္ကုန္တာ…၊ ဒါ့အျပင္ လူေတြ ေရထဲေမွ်ာပါၿပီး ေသဆံုးရတာေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ လူမေသပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရေတြ တဟုန္ထိုး ၀င္ေဆာင့္လို႔ တစ္ထပ္တိုက္တစ္လံုးေတာ့ လံုး၀ ပ်က္စီးသြားတယ္။
မေန႔ညက အိပ္ယာ၀င္ခါနီးအခ်ိန္မွာ မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲကို ရြာလာတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီ၀န္းက်င္။ ဒီလို မိုးသည္းတာ သံုးေလးနာရီ ဆက္သြားၿပီဆိုရင္ ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ဖားေအာ္သံလည္း နားေထာင္စရာ မလိုဘူး။ မနက္က်ရင္ ဘယ္ေနရာမွာ ေရနစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အတပ္သိၿပီးသား။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း ည အိပ္ယာ၀င္ရတာ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ပဲေပါ့။
ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလႊဲပါပဲ။ မနက္လင္းေတာ့ တာရိုးေတြက်ိဳးေပါက္ၿပီး ေရေတြ လွ်ံထြက္လာလို႔ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚကို ေရနီေတြ အူယားဖားယား ေျပးလႊားေနတာကို ျမင္ရေတာ့တာပါပဲ။
ေရေတြ ေပါက္ထြက္ကုန္ၿပီေဟ့ လို႔လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိုးရြာေနတဲ့ၾကားက အသံျမွင့္ၿပီး ေအာ္ေျပာေနၾကတယ္။ သတင္းေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေနၾကတယ္။ ေရႀကီးတဲ့ေနရာေတြကို အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကတယ္။ ခပ္မ်ားမ်ားက ၾကည့္မယ့္သူေတြ၊ စနည္းနာမယ့္သူေတြ။ ရဲလိုလို ၾကံ႕ဖြံ႕လိုလို လူေတြလည္း ပါရဲ႕။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာက စကားေျပာစက္ ကိုယ္စီ။ ရဲေတြကလည္း ရထား… ရထား… ေရႀကီးေနတယ္… ဒါပဲ…။ ၾကံ႕ဖြံ႕ကလည္း ေရႀကီးေနတယ္…၊ ဆက္လုပ္… ဒါပဲ…။ ခါတိုင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုက္ေကာက္ေနက် စည္ပင္ဆိုတာႀကီးလည္း မျမင္။ လူေတြကလည္း ဘယ္ကစၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလည္း မသိ။ က်ီးၾကည့္… ေၾကာင္ၾကည့္…။ သဲေတြကို အိပ္ထဲ စထည့္ေနတာက ၾကက္ေျခနီ…။ တိုင္ေတြကို ငုတ္ရိုက္ေနတာက မီးသတ္…။
တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္သိေနတာက ၾကက္ေျခနီဆိုတာ လူနာကို ျပဳစုေပးရမည့္သူ။ ပတ္တီးနဲ႔ ဂြမ္းေတြကို အိတ္ထဲ ထည့္ထားၿပီး အနာကို အရက္ပ်ံနဲ႔ ေလာင္းေပးမယ့္သူ။ မီးသတ္ ဆိုတာကလည္း မီးေလာင္ေနရင္ ေခၚစရာမလိုပဲ လာၿပီး ၿငိမ္းေပးမယ့္သူ။ မီးသတ္ကားကို ေမာင္းေနတုန္း လူေတြ လန္႔ၿပီး လမ္းဖယ္ေအာင္ ဥၾသဆြဲတဲ့သူ။ ဒီေလာက္ပဲ သိသည္။
အခုေတာ့ ၾကံ႕ဖြံ႕ ဆိုတာလည္း မျမင္မိ။ စြမ္းအားဆိုတဲ့ဟာလည္း ဒီေနရာမွာ လာမစြမ္း။ အမ်ိဳးသမီးေရးရာကေတာ့ ထားေတာ့။ ဒါမ်ိဳးက ေယာက်ၤားေတြအလုပ္။ ရဲေတြကလည္း ၀င္မပါ။ စစ္သားလည္း မလာ။ ရဲေတြခမ်ာေတာင္ အလုပ္ရွဳပ္ဟန္ေဆာင္ေဖာ္ ရေသးသည္။ အထက္ကို အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီလည္း တင္ျပေနၾကသည္။ စကားေျပာစက္သံကလည္း တရွီးရွီး တရွဲရွဲ။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္သာ သမၼတျဖစ္ၾကည့္။ သူတို႔ကို ဦးဆံုး ေရထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခိုင္းမည္။ ေယာင္ေပေပလုပ္ေနတဲ့ သူကုိ ေနာက္နား တိတ္တိတ္ေလးသြားၿပီး ေဆာင့္ကန္ကာ လုပ္ေနသူကို ကူခိုင္းမည္။
အခုေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုခမ်ာ ဘာမဆို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ ကတၱရာလမ္းဆိုရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲ ခြဲတမ္းနဲ႔ ထည့္ရ။ ဓာတ္တိုင္ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္ရ။ ထရမ္စေဖာ္မာအိုး ဆိုျပန္ေတာ့လည္း လွည့္အလူခံရေသး။ မီးသတ္ကားဆိုျပန္ေတာ့လည္း စုၿပီး စိုက္၀ယ္လိုက္ရ။ ေဆးရံုဆိုေတာ့လည္း လူထု။ စာသင္ေက်ာင္း ဆိုလည္း လူထု။ လာျပန္ၿပီ မာတီမီဒီယာ၊ ဒါလည္း လူထု။ ၀န္ႀကီးလာသြားတုန္း လွဴသြားတာက ဂ်ပ္ဖာပံုး။ ေက်ာင္းအိမ္သာကအစ၊ ရပ္ကြက္ရံုးအလယ္၊ တယ္လီဖုန္းအဆံုး ဘယ္အရာမဆို ၿမိဳ႕လူထုက ကုန္က်ရ။ ကုန္က်ရ။ ကုန္က်ရ။
ၾကာလာေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုက စီးပြားေရးလည္း တျဖည္းျဖည္း က်ပ္တည္းလာ။ လုပ္စား ကိုင္စားရတာကလည္း အဆင္မေျပ။ ရွာစားေဖြစားရတာကလည္း ဟိုလူ႕ေၾကာက္ရ၊ ဒီလူ႕ေၾကာက္ရ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထရတာ ပင္ပန္းလာေတာ့သည္။ မထူခ်င္ မထခ်င္၊ မထူနိဳင္ မထနိဳင္ေတာ့။
စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းထဲက စာသားတခ်ိဳ႕ကိုသာ ျပန္ၾကားေယာင္လာမိသည္…
ေခါင္မိုးကမလံုေတာ့ xxx မိုးဒဏ္ကို xxx ခံေနရတာ xx ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး xxx
ဒီလုိပါပဲ…
မိုးသည္းလို႔ ေရႀကီးရတာ ဒီတစ္ခ်က္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး…။
STA
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
