Flood

ေတာင္ေပၚမွာ ေရေတြႀကီးလို႔ ေလွ၀ယ္စီးစို႔ကြယ္

မျဖစ္နိဳင္တဲ့အရာေတြနဲ႔ သဘာ၀မဟုတ္တဲ့ အရာေတြမွာ သံုးႏွဳန္းဖို႔အတြက္ ျမန္မာစာမွာ ဆိုရိုးစကားရွိပါတယ္။ ယုန္ခ်ိဳ၊ လိပ္ေမႊး၊ ေတာင္ထိပ္ေရႀကီး၊ အေနာက္ေနထြက္ တဲ့။ ယုန္မွာ ခ်ိဳရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ လိပ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚမွာ အေမႊးေတြ ေပါက္ေနတာရယ္၊ ေတာင္ေပၚမွာ ေရေတြႀကီးတာရယ္၊ အေနာက္အရပ္ကေန ေနထြက္တာရယ္ ဒါေတြကို တစ္ဖက္သား သြားေျပာရင္ ဘယ္သူမွ ယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီဆိုရိုးႀကီးကို ျပင္ရမလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အားလံုးကိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ထိပ္ေရႀကီး ဆိုတာကိုပါ။ အခုေတာ့ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္း ၃၈၀၀ေက်ာ္ ျမင့္တဲ့ မိုးကုတ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးမွာ တကယ္ပဲ ေရေတြႀကီးေနပါၿပီ။

မိုးကုတ္မွာ အဓိက စီးဆင္းေနတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းကေန ေရလွ်ံမွဳေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေရနီေခ်ာင္းဟာ ေက်ာက္မ်က္တူးေဖာ္လုပ္ကိုင္လွ်က္ ရွိၾကတဲ့ ကြက္ရပ္ေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာၿပီး ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ ရပ္ကြက္ေတြကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေတာအတြင္းက မိုးကုတ္မွာ မိုးတစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ရြာေနလိုက္တာ ေနကိုေတာင္ မျမင္ရတာ ဆယ္ရက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ေတာင္ပါပဲ။ ဒီလို မိုးေတြ ရက္ဆက္ၿပီး ရြာခ်လိုက္ေရာ ကေလးတစ္ခုန္စာ အက်ယ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းေလးခမ်ာ ေတာင္ေပၚကစီးခ်လာတဲ့ ေရေတြေၾကာင့္ေရာ၊ ဖက္စပ္လုပ္ငန္းေတြက ေတာင္ၿဖိဳခ်လို႔ ေမွ်ာပါလာတဲ့ သဲေတြေၾကာင့္ပါ ဒလေဟာ စီးဆင္းလာတဲ့ ဒဏ္ကို မခံနိဳင္ရွာပဲ တာရိုးေတြ ပြင့္ထြက္တဲ့ေနရာ ပြင့္ထြက္၊ တာရိုးေပၚကေန ေရတံခြန္အငယ္စားေလးေတြလို ေနရာအႏွံ႕ လွ်ံက်လိုလွ်ံက် ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တာရိုးေတြပြင့္ၿပီး တဟုန္ထိုး ေပါက္ထြက္လာတဲ့ အနီေရာင္ေရေတြဟာ ေဆာက္တည္ရာမရပဲ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ကတၱရာလမ္းေတြေပၚကို အငမ္းမရ ေျပးဆင္းလာလိုက္ၾကတာ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြဆိုရင္ ေျခသလံုးေလာက္၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ဒူးေလာက္၊ ေပါင္ေလာက္၊ ခါးေလာက္ထိကို နစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္ေတြရဲ႕ အနက္ေရာင္ ကတၱရာ လမ္းမႀကီးေတြဟာ တခဏခ်င္းပဲ အနီေရာင္ျမစ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကုန္ပါေတာ့တယ္။

ေရစႀကီးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ကပါ။ မိုးေအးေအးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ ေကြးေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေရႀကီးတာကို အရင္ဆံုးစသိတဲ့သူက ကင္းတဲမွာ ကင္းေစာင့္တဲ့ ကိုဟိုဒင္းပါ။ ညတစ္ညလံုး အိပ္ေရး၀ၿပီး မနက္ ေသးထေပါက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စသိတာလို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက နီးစပ္ရာ အိမ္ေတြကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ လိုက္ႏွိဳးပါေတာ့တယ္။ လူေတြကလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဘာမ်ားလဲ ဆိုၿပီး ထၾကည့္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာလည္း ေလွခါးေပၚကေန ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ပလံု လို႔ ျမည္သံ ၾကားရတဲ့ေနာက္ပိုင္း မ်က္လံုးျပဴးကုန္ပါေတာ့တယ္။ လူေတြလည္း ပ်ာယာခတ္ကုန္ၿပီး ပစၥည္းေတြကို ေရလြတ္တဲ့ေနရာေတြဆီ ေရာက္ေအာင္ အသည္းအသန္ ေရႊ႕ၾကရပါတယ္။ ဘယ္ပစၥည္းကို အရင္ေရႊ႕ရပါ့မလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့ပဲ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ ေ၀လီေ၀လင္း မနက္ခင္းေလးဟာ ဆူဆူညံညံ အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

တစ္မနက္ခင္းလံုး ပစၥည္းေတြ သယ္သူသယ္၊ ေရႊ႕သူေရႊ႕နဲ႔ လူႀကီးေတြခမ်ာ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတဲ့အထဲ ကေလးေတြက ေျပးလႊားၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔တစ္သက္ ဒါမ်ိဳးမွ မႀကံဳဖူးပဲကိုး။ ေနာက္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲလည္း ေရေတြ ၀င္လို႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းကို သူတို႔ သိၿပီးသားျဖစ္လို႔လည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ့။
အဲဒီမနက္ခင္းမွာပဲ ေရနီေခ်ာင္းေရလွ်ံ၊ တာရိုးေတြက်ိဳးတဲ့ သတင္းဟာ အနိမ့္ပိုင္းေရာ၊ အျမင့္ပိုင္းက ရပ္ကြက္ေတြပါမက်န္ေအာင္ တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါေတာ့တယ္။ မိုးကုတ္မွာ ေရႀကီးေနတဲ့ သတင္းကုိ ဖုန္းရွိတဲ့သူေတြကလည္း ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးမွာ ရွိၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြဆီကို ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းၿပီး ၾကြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္လဲေရာက္ေတာ့ ေရႀကီးေနတဲ့ သတင္းကို မိုးကုတ္မွာ မသိတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကေလးေရာ၊ ေခြးပါမက်န္ ေရႀကီးေနတာကို အကုန္လံုး သိကုန္ၾကပါၿပီ။ ေရာက္တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာလည္း လူေတြက ေရႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေနၾက၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတာခ်ည္းပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အာရွဖလားေဘာ့လံုး ဗိုလ္လုပြဲသတင္းက မတိုးေတာ့ပါဘူး။ ေရႀကီးတဲ့ သတင္းေလာက္ လူေတြၾကားမွာ ေခတ္မစားေတာ့ပါဘူး။
အနိမ့္ပိုင္းက်တဲ့ အိမ္ေတြက ေရနစ္ကုန္လို႔ အိမ္ရွိလူကုန္ ပစၥည္းေရႊ႕ဟယ္၊ သယ္ဟယ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသလို၊ အျမင့္ပိုင္းက်တဲ့ အိမ္ေတြကလည္း ေရမနစ္ေပမယ့္ ေရနစ္ေနတဲ့ ေနရာေတြဆီကို သြားၿပီး ေလ့လာဖို႔နဲ႔ သတင္းယူဖို႔အတြက္ မိုးကာအက်ၤ ီေတြ၊ ေဘာင္းဘီတိုေတြ ၀တ္ကာ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကပါတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ကိုဒါက်ဴးကလဲ ဆိုင္ကို မပိတ္စဖူး အပိတ္ထူးၿပီး ထီးတစ္လက္နဲ႔ ေရႀကီးတာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ခါတိုင္း သူ႕အမ်ိဳးေသတာေတာင္ ဒီအပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ကိုဒါက်ဴး ပိတ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုင္ပိတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုဒါက်ဴးက ဒါမ်ိဳးအခြင့္အေရး လက္လႊတ္လို႔ မျဖစ္ဖူးေလလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။

တာရိုးက်ိဳးၿပီး ေရေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ သူေတြကလည္း အစံုပါပဲ။ အဖုိးႀကီးေတြ၊ မိန္းမေတြေရာ.. ကေလးေတြပါမက်န္ ထီးကိုယ္စီနဲ႔ လာၾကည့္ေနၾကတာ တိုးလို႔ မေပါက္ေအာင္ပါ။ လာတဲ့သူေတြအားလံုးကလည္း ဒလေဟာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရလွိဳင္းလံုးႀကီးေတြဆီကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဗိုက္ဆာလို႔ အိမ္ျပန္ထမင္းစားၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာလို႔ ဒီေရလွိဳင္းလံုးေတြကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ ဆက္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ၾကည့္တဲ့သူေတြကလည္း ေလ်ာ့သြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိပဲ ပိုလို႔သာ တိုးလာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႕ေတြ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေရာက္လာၿပီး လုပ္ၾကမလဲလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ကေလးေတြကလည္း ေျမေကာ္စက္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ခ်င္လွၿပီလို႔ သူတို႔မိဘေတြကို ပူဆာေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသလို ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပၚမလာရွာဘူးခင္ဗ်။ ေရေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္ေတြကို အားရ၀မ္းသာ မနားတမ္း ေျပးလႊားေနဆဲပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ေပါ့။ ဒီကိစၥႀကီးကို စစ္တပ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနၾကတယ္ေလ။

လူေတြကလည္း ေရလွိဳင္းလံုးႀကီးေတြဆီကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ၿမဲ၊ တာ၀န္ရွိတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနၿမဲ၊ ေရေတြကလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၿမဲ၊ အခ်ိန္ေတြကလည္း တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္လာၿမဲ။ ဒါနဲ႔ လူေတြက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရေတာ့မွာ ဆိုတာကို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဒိုင္းကနဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္လာၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဆင့္အ၀ွာ ေခြးေမွ်ာ္ လုပ္မေနၾကေတာ့ပဲ ရပ္မိရပ္ဖေတြရယ္၊ တက္ၾကြတဲ့ ပရဟိတသမားေတြနဲ႔ မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြရယ္ ဦးေဆာင္ၿပီး သဲအိတ္ေတြ ရွာတဲ့သူကရွာ၊ သဲေတြ ထည့္တဲ့သူကထည့္၊ အိတ္ေတြကို စီတဲ့သူကစီနဲ႔ တက္ညီလက္ညီ ထၿပီး ၀ိုင္းလုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ စစ္တပ္ေတြဟာ ေရေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာကို လူေတြက သဲအိတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးကာရံေနၾကၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဲနဲ႔ စစ္သားေတြဟာ လက္နက္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔ သဲအိတ္ေတြကို မေပ်ာက္မရွရေလေအာင္ တာ၀န္ယူ ေစာင့္ၾကပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အေမရိကန္ရဲကားေတြထဲကလို အ၀ါေရာင္တိပ္ေတြနဲ႔ အေရးေပၚေနရာ သတ္မွတ္သလိုမ်ိဳး … ရဲေတြက ပီနံႀကိဳးေတြ ဆက္ၿပီး အဲဒီေနရာတစ္၀ိုက္ကို ႀကိဳးတန္းၿပီးေတာ့ အေရးေပၚေနရာအျဖစ္ ေခတၱ သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ဒါကို သေဘာမေပါက္ၾကပါဘူး။ စစ္သားေတြကို ျပံဳးျပၿပီးေတာ့ ႀကိဳးတန္းကို မ-ၿပီး ၀င္ၾကပါတယ္။ ၀င္လာတဲ့ သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာထားကလည္း ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ အခြင့္အေရးႀကီး လက္လႊတ္သြားရမွာကို စိုးရိမ္ေနတဲ့ပံုမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားမွဳ၊ လံုျခံဳေရးရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေစာင့္ၾကပ္မွဳေၾကာင့္ မုံယိုေနတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းႀကီးဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕အားကို မခံနိဳင္ရွာပဲ မူလစီးဆင္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားရပါေတာ့တယ္။

ေရေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာေတာ့ ရပ္သြားပါၿပီ။ ေရေတြလည္း တအိအိနဲ႔ က်ကုန္ပါၿပီ။ တစ္မနက္ခင္းလံုး ပစၥည္းေရႊ႕၊ ဘာေရႊ႕နဲ႔ ေရက်ခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း ထုိင္ၿပီး အေမာေျဖေနၾကတဲ့ သူေတြဟာလည္း ေရက်သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ဂ်ဴတီျပန္၀င္ရပါေတာ့တယ္။ တံျမက္စည္းအရွည္ကိုယ္စီ၊ ပံုးေတြ ခြက္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ရႊံ႕ေတြ၊ သဲေတြ၊ ကနယ္ေတြ၊ ေရနီနီႀကီးေတြကို ေဆးေၾကာၾကရပါတယ္။ ေရမႀကီးခင္က တစ္လက္ကို ၇၀၀ ေရာင္းတဲ့ တံျမက္စည္းၾကမ္း အရွည္ဟာလည္းပဲ ေစ်းကြက္၀ယ္လိုအား မ်ားလြန္းလို႔ ပစၥည္းျပတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တစ္လက္ကို ၁၀၀၀-၁၂၀၀ ေစ်းနဲ႔ ေစ်းပိတ္သြားပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အိမ္တိုင္းဟာလည္း တံျမက္စည္း ကိုယ္စီနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကမၻာ့ပတ္၀န္းက်င္ေန႔၊ သို႔မဟုတ္ ကုလသမဂၢ သန္႔ရွင္းေရးေန႔ပဲ က်င္းပေနသလိုလို၊ လူႀကီးလာမွာမို႔လို႔ သန္႔ရွင္းေရးပဲ လုပ္ခိုင္းထားသလိုလို ထင္မိပါတယ္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ မနက္ မိုးလင္းကတည္းကစၿပီး မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သိမ္းဟယ္၊ ဆည္းဟယ္၊ ေဆးကြယ္၊ ေၾကာကြယ္ လုပ္ၾကရေတာ့ လူေတြအဖို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ကုန္ၾကပါတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေရမရွိေတာ့တဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေတြဟာ ရြာက ႏြားလွည္းလမ္းေတြလို ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ေရနီေခ်ာင္းနဲ႔အတူ ေမွ်ာပါလာတဲ့ ရႊံ႕ေတြ၊ သဲေတြ၊ ခဲေတြ၊ ကနယ္ေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြဟာ မာက်စ္ၿပီး ကတၱရာလမ္းေတြေပၚကို တစ္ေပေလာက္၊ အခ်ိဳ႕ေနရာလည္း ေျခသလံုးေလာက္အထိကို ဖံုးလႊမ္းကုန္ပါတယ္။ ရွိတဲ့ ေရႏုတ္ေျမာင္းေတြလည္း သဲေတြနဲ႔ ပိတ္ကုန္ၿပီး ေရေတြဟာ လမ္းမေပၚကို ဦးတည္ရာမရွိ စီးဆင္းေနၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြခမ်ာလည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္စိုက္ၿပီး ခင္းထားရတဲ့ ကတၱရာလမ္းႀကီးကို ႏွေမ်ာတာေၾကာင့္ အိမ္တိုင္း ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကိုယ္ ကတၱရာလမ္းႀကီး ျပန္ေဖာ္ေပးၾကဖို႔ လိုက္လံ ေမတၱာရပ္ခံၾကပါတယ္။

ဒီတခါမွာေတာ့ လူေတြရဲ႕ လက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္စီကိုင္ထားၾကတာက ေပါက္ျပားေတြ၊ ေဂၚျပားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ရွိတဲ့လူေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ကတၱရာလမ္းကို ျပန္လည္ေတြ႔ရွိေရးအတြက္ လုပ္အား ျပရပါေတာ့တယ္။ လမ္းမတေလွ်ာက္လံုး လူေတြ တက္ညီလက္ညီ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္မိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ မုိးကုတ္သႀကၤန္ေတာင္ ဒီေလာက္ မစည္ေလာက္ဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ေရႀကီးတာေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ အရင္တုန္းက ဒီလို ေရႀကီးတာမ်ိဳး မႀကံဳဘူးပဲနဲ႔ ခုက်မွ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေရေတြႀကီးလာရသလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ လိုက္ၿပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ပထမဆံုး ေလးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူ႕ကို အရင္ဆံုး ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူက ေန႔တိုင္းမိုးရြာလို႔ဆိုၿပီး ရိုးသားစြာ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔အေၾကာ္ေရာင္းေနတဲ့ တစ္ခုလပ္မတစ္ေယာက္ကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ သူမက ေျမာင္းေသးလို႔ လို႔ ေျဖပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ေရနီေခ်ာင္းနံေဘးမွာေနတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အၿမဲထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ဦးေခ်ာက္က်င္ပို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕အေျပာက ေရနီေခ်ာင္းေဘးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့သူေတြဟာ စည္းကမ္းမဲ့စြာ အမွိဳက္ေတြ ေခ်ာင္းထဲသို႔ စြန္႔ပစ္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ေရနီေခ်ာင္းရဲ႕ ဧရိယာကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မသိမသာ ခိုးယူေနၾကတဲ့အတြက္ ေရစီးေရလာ ခက္ခဲလာတဲ့အေၾကာင္း မနားတမ္း ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလို ေမးလိုက္ သြားလိုက္၊ သြားလိုက္ ေမးလိုက္ လုပ္ေနတုန္း ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ ပညာအရွိဆံုးနဲ႔ အေတာ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ ဦးအိုင္စတိုင္းနဲ႔ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဦးအိုင္စတိုင္းက မိုးကုတ္သားစစ္စစ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္းျဖစ္တယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ေတာ္သလဲဆိုရင္ သူမ်ားေတြ အညာခံရတိုင္း သူက ဘယ္ေတာ့မွ အညာမခံရဘူးခင္ဗ်။ မိုးကုတ္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရွိဳးမန္းနီး ေငြအလိမ္ခံရတုန္းကလည္း သူက လြတ္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဦးအိုင္စတိုင္းက ေရႀကီးရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းကို သိပံနည္းက်က် ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါတဲ့ခင္ဗ်..။
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟာ ေတာင္ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး အလည္မွာ လူေနရပ္ကြက္ေတြရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာအႏွံ႔က ေလွ်ာဆင္းလာၾကတဲ့ ေရေတြဟာ ေရနီေခ်ာင္းအျဖစ္နဲ႔ ၿမိဳ႕အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ကို ျဖတ္ၿပီး စီးဆင္းသြားပါတယ္။ ဒီ ေရနီေခ်ာင္းကေလး သေဘာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို၊ စိတ္ဆိုးရင္ ဆိုးသလိုပါပဲ လူေတြက ဒုကၡခံၾကရပါတယ္။ ဒီေရနီေခ်ာင္းေလးဟာ ေက်ာက္တူးေဖာ္တဲ့ ေနရာေတြဆီကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာက္မ်က္လုပ္ကြက္ေတြရဲ႕ ျပဳသမွ် ႏုတာ ခံရပါတယ္။ ေရနီေခ်ာင္းကေန ေရလွ်ံ၊ ေရႀကီးရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းရဲ႕ အဓိကလက္သည္ဟာ ဒင္းတို႔ေၾကာင့္လို႔ ဦးအိုင္စတိုင္းက ေျပာပါတယ္။ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဒင္းတို႔ ဒင္းတို႔နဲ႔ မၾကာခဏ ပါပါလာပါတယ္။ ကိုယ့္ခမ်ာလည္း နားသာ ေထာင္ေနရသာ လူက ခပ္ခ်ာခ်ာဆိုေတာ့ ဒင္းတို႔ဆိုတာ ဘယ္သူတုန္းလို႔ ေပၚတင္ပဲ ေမးမိပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဘယ္သူရွိမွာတုန္းကြ၊ ဒင္းတို႔ဆိုတာ ေက်ာက္မ်က္ဖက္စပ္ေတြ၊ ဦးပိုင္ေတြ၊ အက်ိဳးတူေတြကို ေျပာတာကြလို႔ ေလသံမာမာနဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ေက်ာက္မ်က္တူးေဖာ္တဲ့ ေနရာေတြဆီက ၿဖိဳခ်လိုက္တဲ့ ေတာင္ေတြ၊ ေရနဲ႔ တိုက္စားပစ္လိုက္တဲ့ ကမ္းပါးယံေတြ၊ က်င္းထဲကေန စုပ္ထုတ္လာတဲ့ ေျမႀကီးေတြဟာ ဒီေခ်ာင္းအတြင္းကိုပဲ ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။ ေျမေကာ္စက္ႀကီးေတြရဲ႕ လက္တံေတြဟာလည္း ေရနီေခ်ာင္းအေပၚ ၀ဲပ်ံေနၾကၿပီး ေရနီေခ်ာင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကို ေျမႀကီးေတြနဲ႔ တ၀ုန္း၀ုန္း သြန္ခ်ပစ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရနီေခ်ာင္းခမ်ာ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔၊ သြက္သြက္လက္လက္ စီးဆင္းေနတဲ့ ဘ၀ကေန သဲေတြ ေျမႀကီးေတြၾကားထဲ ရုန္းထြက္ၿပီးေတာ့ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ စီးဆင္းေနရပါေတာ့တယ္။ ေခ်ာင္းအတြင္း ေမွ်ာပါလာတဲ့ ခဲေတြ သဲေတြ ေျမႀကီးေတြကိုလည္း သူ႕ရဲ႕ေရစီးအားနဲ႔ သယ္မသြားနိဳင္ေတာ့ပဲ အနည္ထိုင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေကာလာၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဟာ ျမွင့္တက္လာပါေတာ့တယ္။ ျမွင့္တက္လာတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းကို လူေတြက ေရေတြလွ်ံထြက္မလာေအာင္ အုတ္ရိုးစီၿပီး ကာရံၾကပါတယ္။ ေခ်ာင္းက ျမွင့္လာလိုက္၊ လူေတြက အုတ္ရိုးစီၿပီး ကာလိုက္နဲ႔ ျမင့္/ကာ သံသရာႀကီးဟာ မဆံုးနိဳင္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကာလိုက္ ျမင့္လာလိုက္၊ ျမင့္လာလိုက္ ကာလိုက္နဲ႔ ေရနီေခ်ာင္းဟာ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေခါင္မိုးေတြရဲ႕ အျမင့္ေလာက္ကေန ေကာင္းကင္ထက္က ျမစ္တစင္း လို အက်ည္းတန္စြာ စီးဆင္းေနပါေတာ့တယ္။
မိုးတြင္းကာလကို ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မိုးေတြဆက္တိုက္ ရြာခ်လိုက္ၿပီဆိုရင္ကိုပဲ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရထုကို မခံနိဳင္ရွာတဲ့ တာရိုးေတြဟာ တဟုန္တိုး ေပါက္ထြက္ကုန္ၿပီး လူေနရပ္ကြက္ေတြကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေရနီေတြ၊ သဲေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရနီေတြနဲ႔အတူ လိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ခဲေတြကို ၾကည့္ရင္ အာလူးသီးေလာက္ဟာေတြတင္မကပဲ ေထာပတ္သီးေလာက္အရြယ္ရွိ ခဲေတြကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေတြကို အစိုးရက မသိဘူးလားလို႔ ဦးအိုင္စတိုင္းကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူက အစိုးရမသိနိဳင္တဲ့အရာဆိုတာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သိလုိ႔လည္းပဲ လမ္းဆံုေတြမွာေရာ၊ ရပ္ကြက္ရံုးေတြမွာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြပါမက်န္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသည္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ အေရးႀကီးဆံုး ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္ ဆိုတဲ့ စာသားကို ေရးၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္သင့္တဲ့ေနရာ ေထာင္ပါတယ္။ နံရံေတြမွာနဲ႔ ဓာတ္တိုင္ေတြမွာလည္း စာရြက္ေတြနဲ႔ လိုက္ကပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္မ်က္လုပ္ကြက္ေတြ အားလံုးကိုလည္း တစ္ခုမွ မက်န္ရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ၿပီး တစ္ရြက္စီ လိုက္ေ၀ပါတယ္။ ေက်ာက္မ်က္ဖက္စပ္ေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နံရံအလြတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နဂိုအတိုင္းပဲ ေျမႀကီးေတြကို မနားတမ္းပဲ ဆက္ၿဖိဳၾကပါတယ္။ ေရနီေခ်ာင္းလည္း တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ျမင့္တက္လာဆဲပါပဲ။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေဟာင္းသြားျပန္ရင္လည္း အစိုးရက ျပန္ၿပီး အသစ္ေရးေပးပါတယ္။ စာရြက္ေတြကိုလည္း ဂရုတစိုက္ ျပန္ၿပီး ေ၀ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရနီေခ်ာင္းကေတာ့ ျမင့္လာဆဲ၊ ေရေတြလည္း ႏွစ္တိုင္း ေပါက္ၿမဲ။
ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဗ်ာ လို႔ ဦးအိုင္စတိုင္းကို အၾကံဥာဏ္ေတာင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဦးအိုင္စတိုင္းကပဲ ေအာက္ပါအတိုင္း အနစ္ခ်ဳပ္ၿပီး မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
တစ္ - အခုလို စည္းကမ္းျပည့္၀တဲ့ ေခတ္မွီနိဳင္ငံေတာ္သစ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ အခါသမယမွာ ေရနီေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ အမွိဳက္စြန္႔ပစ္ျခင္းဟာ အလြန္ပဲ ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။ ေရွာင္ပါ။
ႏွစ္ - ေက်ာက္မ်က္ရွာေဖြေနၾကတဲ့ ေက်ာက္မ်က္မုဆိုးေတြ အေနနဲ႔လည္း ေျမႀကီးေတြကို တိုက္ခ်ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေရမ်ားကို မျဖစ္မေန ေရစစ္ကန္ျပဳလုပ္၍ အနည္ထိုင္ေစၿပီးမွ ေရၾကည္ျပန္ထုတ္ကာ ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ ထည့္ပါ။
သံုး - တစ္နယ္တစ္ေက်းမွေနၿပီး မိုးကုတ္ေဒသသို႔ လာေရာက္၍ ေက်ာက္မ်က္ရွာေဖြတူးေဖာ္ေနၾကေသာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား အေနျဖင့္လည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းမွဳ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေလးစားၾကရန္ႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ မပ်က္စီးေစေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ။
ေလး - လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ၀ိသမေလာဘကိုခ်ည္း ေရွ႕တန္းမတင္ပဲ ၿမိဳ႕ေနလူထု၏ ဒုကၡကို စာနာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကပါ.. စသျဖင့္ ေျပာျပပါတယ္။
ဦးအိုင္စတိုင္းေျပာသလိုပါပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြ မလိုက္နာၾကရင္ျဖင့္ မိုးရာသီေရာက္တိုင္း မိုးကုတ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္စဥ္ ေရေတြ ႀကီးေနဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ တံျမက္စည္းအရွည္ေတြလည္း ေစ်းတက္ေနဦးမွာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးကို ေတြ႕ရွိေရးအတြက္ ျပန္လည္ တူးေဖာ္ေနရဦးမွာပဲလို႔ ေတြးမိရင္း …။
S.T.A