ရင္ခုန္သံအတုအေယာင္ (သို႔) အခိုးခံရတဲ့ ပို႔စ္ကေလး

ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတာေတြ၊ အစိုင္အခဲ ျဖစ္ေနတာေတြကို ရင္ထဲမွာ မဆန္႔ေတာ့လို႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲက ပြင့္အံၿပီး ထြက္လာခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဆာင္းဦးသက္ေသ၊ အလြမ္းေနၾကာရိုင္း၊ ပတၱျမားတိုင္းျပည္ လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး အက္ေဆးေလးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့မိပါတယ္။

အဲဒီ အက္ေဆးေလးကိုပဲ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ တိတ္တခိုးေလး ကူးယူေဖာ္ျပထားတာကို ဖတ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ္ အရမ္းကို ေပ်ာ္သြားမိပါတယ္။ အခုလို အသိအမွတ္ ျပဳခံရတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကို အားတက္သြားမိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာနဲ႔ ဘယ္ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္လိမ့္မလဲ ဆိုတာကိုပါ သိခ်င္စိတ္ေစာေနမိတယ္ေလ…။

အခုေခတ္ လူေတြ အမ်ားဆံုး ဖတ္ေနၾကတဲ့ ေဆးေရာင္စိုစုိ၊ ဒီဇိုင္းလွလွ၊ စာရြက္ေခ်ာေခ်ာ၊ အရြယ္ခန္႔ခန္႔ Weekly Eleven တို႔လို႔ The Myanmar Times တို႔လို ဂ်ာနယ္ေတြထဲျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ထဲ မဆီမဆိုင္ ဆုေတာင္းေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထင္သလို မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အက္ေဆးေလးကို မႏၱေလးအေျခစိုက္ ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ နန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ နန္းဆန္ဆန္၊ မန္းဆန္ဆန္ အိေျႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ေလ။

ဒီ စပါယ္ရွယ္နန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ႀကီးကို လိုက္ရွာ၀ယ္ရတာကလည္း အေမာသား…။ ပထမဆံုး၀င္ၿပီး ေမးမိတဲ့ဆိုင္က နန္းျမင့္ဂ်ာနယ္ မတင္ဘူး လို႔ မဆိုင္းမတြ ေျဖပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဒီ နန္းျမင့္ဂ်ာနယ္ႀကီးကို ဆိုင္တိုင္း မတင္ရေကာင္းလား ဆိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေဒါသထြက္ေနမိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ေမးျပန္တဲ့အခါမွာလည္း ဆိုင္ရွင္က က်ေနာ့္ကုိ အသက္မျပည့္ေသးပဲနဲ႔ ညစ္ညမ္းစာေပေတြဖတ္တဲ့ ေကာင္ကေလးမ်ားလား ဆိုၿပီး စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ကာ ၾကည့္ရင္း ကုန္ၿပီ လို႔ ၀တ္ေက်တန္းေက် ေျပာပါတယ္။ ပထမဆိုင္ထက္စာရင္ေတာ့ ဒီဆိုင္ကလူ ေျဖတာကို ပိုေက်နပ္မိပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အရင္ဆိုင္ထက္စာရင္ ဒီဆိုင္ေတာ့ ပိုၿပီး အဆင့္ရွိလိမ့္မယ္ လို႔လည္း ခံစားလိုက္ရတယ္။
ေနာက္ထပ္တစ္ဆိုင္ ေရာက္ေတာ့မွပဲ နန္းျမင့္ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ႀကီးကို ပက္ပင္း သြားေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ဆိုင္မွာ တစ္ေစာင္တည္းသာ တင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတာ္ႀကီးပါတကား…။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ေတြေ၀မေနေတာ့ပဲ တျခားသူေတြ ၀ယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ေရာ၊ ေနာက္ထပ္ နန္းျမင့္ဂ်ာနယ္ တင္တဲ့ ဆိုင္ကို ထပ္ရွာဖို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေရာ ကမန္းကတမ္း ၀ယ္ခ်ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တန္ဖိုးက ေလးရာက်ပ္ ပါ…။

ေနာက္ေတာ့ ဒီ စပါယ္ရွယ္ နန္းျမင့္ဂ်ာနယ္ႀကီးကို ၾကံ႕ဖြံ႕အသင္းႀကီးက ဦးစီးထုတ္ေ၀တာလို႔ သိရပါတယ္။ ၾကံ႕ဖြံ႕ရဲ႕ မြန္ျမတ္လွတဲ့ ေစတနာေတြကို အမ်ားျပည္သူေတြ သိရွိနိဳင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထုတ္ေ၀တာ ျဖစ္မယ္။ ဂ်ာနယ္အေရာင္က မြဲေျခာက္ေျခာက္ႀကီးေပမယ့္ အတြင္းက စာလံုးေပါင္းေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွန္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ဂ်ာနယ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာေတာ့ အင္ဂ်င္အေဟာင္းေတြကို ေရေဆးသန္႔စင္ၿပီး တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေပပါျပားေဘာ္ဒီနဲ႔ စက္မွဳဇုံထုတ္ ဂ်စ္ကားတစ္စင္းကိုပဲ ေတြ႕ရတယ္။ မင္းသမီးပံု လွလွေလးမ်ား ပါေလမလားလို႔ ရွာၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႕မိျပန္ဘူး။ မိန္းမကို စိတ္နာေနၾကတဲ့ သူေတြမ်ား စုၿပီး စီစဥ္ေနၾကသလား ဆိုတာ စိတ္ထဲ သံသယ၀င္မိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး ေရးထားတာဆိုေတာ့ အပတ္စဥ္ ပံုမွန္ေလးထြက္ဖို႔ အပန္းႀကီးလွမယ့္ပံု မေပၚဘူး။

က်ေနာ္တို႔ပို႔စ္ကို ေကာ္ပီလုပ္ၿပီး ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကေလာင္ရွင္နာမည္က သာကီႏြယ္ တဲ့။ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ သာကီႏြယ္ ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္ လို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ မဟုတ္လား။ သူ ဒီလို ေကာ္ပီ လုပ္ထားတာကိုလည္း လိပ္ျပာသန္႔ပံု ရပါတယ္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုယူၿပီး ဘယ္သုိ႔ ကိုးကားတယ္ဆိုတာေလးေတာင္ ထည့္မထားပံုေထာက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေစတနာ ရက္ရက္ေရာေရာ ရွိလိမ့္မယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ပို႔စ္ကေလးကို ကေလာင္နာမည္ ေျပာင္းလိုက္တာကလႊဲၿပီး ဘာမွ ျပဳျပင္မေနေတာ့ပဲ ၏၊ သည္ ... မေရြး ေဖာ္ျပထားတာေပါ့။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔က စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ၀မ္းေတာင္ သာေသးတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ…။ တကယ္ဆိုရင္ ေကာ္ပီလုပ္တယ္ဆိုတာ မူရင္းအဓိပၸါယ္နဲ႔ မူရင္းအရသာ မပ်က္ေစဖို႔ အဓိက အက်ဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ မူရင္း အဂၤလိပ္သီခ်င္းမွာ နားေထာင္တဲ့သူကို လြမ္းေဆြးေနေစၿပီး၊ ဗမာလို ျပန္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ နားေထာင္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနတယ္ဆိုရင္ သိပ္မနိပ္ေပဘူးေပါ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ သာကီႏြယ္ ကိုခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။ မူရင္း အရသာမပ်က္ေစတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက မူရင္း ဗမာလိုေရးထားတာကို ဗမာလို ျပန္ေဖာ္ျပထားတာေလး တစ္ခုပဲ ေျပာစရာ ရွိတာပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ…။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ နန္းျမင့္ ဂ်ာနယ္ကိုေရာ၊ သာကီႏြယ္ ကိုပါ ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေပၚလစီကိုက က်ေနာ္တို႔ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကို လူေတြသိေလ ပိုေကာင္းေလ လို႔ က်ေနာ္တို႔က ခံယူထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပလိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္…။

S.T.A