မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ၂၀၀၉ ႏွစ္သစ္တြင္ အၾကပ္အတည္းမ်ား၊ အဆင္မေျပမွဳမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္နိဳင္ၾကပါေစ...။
Wednesday, December 31, 2008
Friday, December 26, 2008
ေတာင္ႀကီး ဖ၀ါးေအာက္...
မိုးကုတ္မွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတာကုိ အပန္းေျဖတဲ့သေဘာျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္တက္ၾကေလ့ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလဆို ေတာင္တက္ရာသီလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ အစုလိုက္ အဖြဲ႕လိုက္ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ကေလး၊ လူႀကီး အစံု ေတာင္တက္ၾကတယ္။ အၿမဲတမ္း တက္ေနၾကေတာင္ေတြကေတာ့ မိုးကုုတ္-မိုးမိတ္ နယ္စပ္ လြယ္ဆာရြာ အနီးမွာရွိတဲ့ အံ့ဘြယ္ေတာင္ (လြယ္ဆာေတာင္)၊ ေျပာင္ေခါင္းရြာ အနီးမွာရွိတဲ့ ေတာင္မင္းေတာင္ ( ေတာင္မဲေတာင္္လို႔လည္း ေခၚေ၀ၚၾကတယ္) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲလည္း ဒီႏွစ္ေတာ့ ေတာင္မဲေတာင္တက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အျမင့္ေပကေတာ့ ၇၅၄၄-ေပ ရွိတယ္။ ေန႔ကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ (၂၅)ရက္ေန႔၊ ခရစၥမတ္ ေန႔ေလ။ အမွတ္တရ ခရီးစဥ္ေလးပဲေပါ့ ......။
ေတာင္ထိပ္ ေစာေစာေရာက္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းနိဳင္ေအာင္ မနက္ပိုင္း ၃-နာရီခြဲေလာက္က စတက္မယ္ဆိုၿပီး ေစ်းသစ္ရပ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေအာက္နားက ကိုေအာင္မင္းသန္႔ အိမ္မွာလူစုၾကပါတယ္။ တက္မယ့္လူက စုစုေပါင္း (၂၂)ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ ၄နာရီခြဲေလာက္ လူေတြစံုေတာ့ စံျပ မုန္႔တိုက္ (SP) က ကိုေတ့ေတ က သူ႕ ဟိုင္းလတ္စ္ကားနဲ႔ ေတာင္ေျခနားက (ေတာင္ေျခဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေတာင္၊ သံုးေတာင္ေလာက္ ထပ္ေက်ာ္ျဖတ္ရေသးတယ္) ၊ ပုဂၢလိက သစ္ေတာစိုက္ခင္းတစ္ခုနားထိ သြားၿပီး အဲဒီကေနမွ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ စတင္ၾကပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီ ဆယ္မိနစ္။
မနက္ေစာေစာ၊ ေနမထြက္ေသးေတာ့ လမ္းေတြက မဲေမွာင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေသးဘူး။ ဆိုင္မွာ က်ေနာ္ စက္ႏွိဳက္ရင္ သံုးဖို႔ဆို ၀ယ္ထားတဲ့ မိုင္းနင္းေတြမွာသံုးတဲ့ ေခါင္းစြပ္တဲ့ ဓာတ္မီးေလးယူလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ တအားဟန္က်လို. အားလံုး ေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေရွ႕က တစ္ေယာက္က ျဖတ္လမ္းထင္ၿပီး လမ္းမွားၿပီး ေခၚသြားတယ္။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္နဲ႔ မျပဳတ္က်ေအာင္ အပင္ေတြ ျခံဳေတြကို ကုတ္ကပ္ဆြဲ၊ ေျခလွမ္းေတြ သတိထားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုး ဟူးဟူး ဟဲဟဲနဲ႔။ လမ္းညႊန္တဲ့တစ္ေယာက္္ကိုလည္း ၀ိုင္းၿပီး ေထာပနာျပဳၾကတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရာင္နီေလးက ပ်ိဳ႕ေနၿပီ။ လွလိုက္တဲ့ ရွဳခင္းေလးေတြ။ ၿမိဳ႕ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသးဘူး။ ျမင္ကြင္းရွင္းေအာင္ ျခံဳေတြကိုျဖဲရွင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။
ေလကလဲ တဟူးဟူးနဲ႔။ ရွဴရတာလဲ ၿမိဳ႕ထဲကနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ ေကာင္းလိုက္တာ။ တိမ္ေတြကလည္း ေဘးမွာေကာ၊ ေအာက္မွာေကာ၊ အေပၚမွာေကာပဲ။ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း အေပၚ ေတာင္ေပၚကိုရိုက္လိုက္၊ ေအာက္ရွဳခင္းေတြကို ရိုက္လိုက္၊ ေဘးဘက္ကိုရိုက္လိုက္္နဲ႔ ၃၆၀ဒီဂရီပဲရွိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မင္းသားေတြကလဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရိုက္ခိုင္းေနေသးတယ္။ ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ကိုလြင္မိုးႀကီးကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ဒီျမင္ကြင္းေတြ ရိုက္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ ကင္မရာအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔။ သူ မိုးကုတ္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။
က်ေနာ္လည္း ေရာက္တုန္း ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြရေအာင္ ရိုက္ထားမွဆို ရိုက္ရင္း-တက္ရင္းနဲ႔ တက္တဲ့လူေတြေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးက်န္ခဲ့တယ္။ မွီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး တက္ရင္း ေျခေထာက္ ၾကြက္တက္မလိုေတာင္ တစ္ခါျဖစ္ေသးတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ ေတာင္ထိပ္ကို။ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာင္မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့ ေနာက္ဟိုတစ္ေတာင္မွေရာက္မွာတဲ့ အေမာေျပေအာင္ ဆီးေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလည္း ေတာင္ျမင့္ျမင့္ဆို ေစတီတစ္ဆူဆူေတာ့ အၿမဲတည္ထားတတ္တယ္။ ေစတီျမင္ေတာ့ ေရာက္ၿပီထင္တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ခ်ီတက္ၾကတယ္။
အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း လူေတြကိုေရာ၊ ရွဳခင္းေတြကိုေရာ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ ဓာတ္ပံု လိုက္ရိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ကင္မရာေလးတစ္လံုးေလာက္ ရခ်င္ေနမိတယ္။ ဟိုးဘက္ေတာင္ေပၚတက္ေနၾကတဲ့ လူေလးေတြကိုလည္း ေရးေရးေလး ျမင္ေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးနဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးကလည္း ဟာမိုနီ ကိုက္ေနလိုက္တာ။ စိတ္တိုင္းက် ရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္ ဆက္တက္တယ္။ တက္ရတာ အသဲယားစရာေကာင္းတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးမွာ အပင္ႀကီးေတြ မရွိပဲ ျမက္ေျခာက္ေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သတိထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြားတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ... ေတာင္ေပၚကို...။ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါ။
ေတာင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ထက္အရင္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ညာဘက္ ေတာင္ထြတ္ေနရာဦးၿပီး စတည္းခ်ၾကတယ္။
အားလံုးလည္းပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ဆာေနၾကတယ္။ ေတာင္စတက္တုန္းက ေ၀ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ထုတ္ေတြ ျဖည္ၿပီး အာဟာရ ျဖည့္တင္းၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အၿမဲအကြက္စိတဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔က သူယူခဲ့တဲ့ ဘီတာဒိုင္းလိမ္းေဆးေတြ၊ ဟန္ဆာပလတ္စ္ေတြ၊ လန္းဆန္းေတြ၊ တစ္ျခားလိမ္းစရာေဆးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူး... ငါ့ဟာေတြေတာ့ အလကားျဖစ္ကုန္ပါၿပီ ဆို ေျပာလို႔ အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ၾကေသးတယ္။ ကိုေတ့ေတကေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယူခဲ့တဲ့ ပါဖက္လိေမၼာ္ထုပ္ေတြ၊ ေ၀ဖာထုပ္ေတြ အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ေ၀တယ္။ အားလံုး စားၿပီး ေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ တစ္ေရးတေမာ အိပ္တဲ့လူက အိပ္၊ ေတာင္ေပၚ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္တဲ့လူကၾကည့္၊ ေဆာ့ေနၾကတဲ့ လူေတြက ေဆာ့၊ ေမ်ာက္လုိ ကျမင္းတဲ့သူက ကျမင္းေနၾကနဲ႔...။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုေတြပဲ ထပ္လိုက္ရိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တက္တဲ့အဖြဲ႕ေတြလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ စုစုေပါင္း သံုးဖြဲ႕။
ေတာင္ထိပ္ေစတီေဘးမွာ အရင္ မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီး ၿပိဳက်ေနတဲ့ ေစတီေဟာင္း တစ္ပိုင္းလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေစတီအုတ္ခံုမွာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေရးထားျခစ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြ၊ ေန႔စြဲေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးသီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြေတာ့မရွိဘူး။
ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ေျခက ေျပာင္ေခါင္းရြာ၊ မိုးကုတ္ အေရွ႕ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း၊ စီဒီအမ္ေအ တာ၀ါတိုင္ႀကီး၊ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ဘက္ အကုန္ျမင္ရတယ္။ ခါတိုင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ခုေတာ့ ျမဴေတြ၊ တိမ္ေတြ ဆိုင္းေနေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းအဲသည္ထိ မျမင္ရဘူး။ မွန္ဘီလူးလဲ ဘယ္သူမွ မပါလာၾကဘူး။
ေတာင္ေပၚမွာ ရာသီဥတု သံုးမ်ိဳးေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ မွန္သားပဲ။ ခဏေနတုန္း တိမ္ေတြ မည္းတက္လာတယ္။ ရာသီဥတု ခ်က္ျခင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနမပြင့္ေတာ့ ေလတိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ စတည္းခ်တဲ့ေနရာ ျပန္လာတယ္။ အမယ္ ေအးလို႔ဆို မိုးကုတ္ကေန မန္းေလးကုိ ေဆာင္းခုိသြားၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိသဗ်။ က်ေနာ္အက်ၤ ီထူထပ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ေနရာလြတ္ တေနရာရွာၿပီး ခဏ လွဲနားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ေတာင္စြန္းထိပ္ ျပန္သြားရိုက္တယ္။
ၿပီးမွ အားလံုး အေနာက္ဖက္လမ္းကေန ပတ္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ အလာလမ္းနဲ႔ မတူပဲ အဲဒီလမ္းလည္း ဆင္းရ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္တယ္။ လွ်ိဳေတြထဲ ပတ္ဆင္းရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒူးေကာင္းမေကာင္း စကားေျပာတယ္ ဆို စ-ေနၾကေသးတယ္။
လမ္းမွာ ထင္းခုတ္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ တစ္လလံုး ေန႔တိုင္း ေတာတက္ၾကတယ္တဲ့။ ေဂၚရခါး အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြေကာ ကေလးေတြေကာ။ (ကင္မရာေတာ့ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔ မရိုက္နိဳင္ေတာ့ဘူး) ထင္းထမ္းတဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္နိဳင္၊ ပညာမသင္ၾကားနိဳင္ၾကတာကိုေတာ့ သနားမိတယ္။ ငါလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး မိဘက ေမြးခဲ့ရင္ ထမ္းေနရမွာပဲဆို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဗ်ာ။ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ သူတို႔ကို မသံုးလိုက္ရတဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ဒါနျပဳသလိုလိုနဲ႔ ေၾကျငာေနျပန္တယ္။ ညေန သံုးနာရီမထိုးခင္ မူလ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာ အားလံုး ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ အျပန္ ကားလမ္းခရီးမွာ အရင္ဆင္းသြားခဲ့တဲ့အဖြဲ႕က သူေတြနဲ႔ သြားျပန္ေတြ႕ေတာ့ အျပန္အလွန္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ကိုေတ့ေတက အစားအေသာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေရႊကံ့ေကာ္ စားေသာက္ဆုိင္ကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုျပန္ပါေသးတယ္။ အဲဒီကေန စားေသာက္ၿပီးမွ အားလံုး ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ အိမ္မွာဆင္းၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ကာ လူစုခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို မတက္ေတာ့ဘူး လို႔ ေတာင္တက္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း တက္ဦးမယ္... တဲ့။
TP
ေတာင္ထိပ္ ေစာေစာေရာက္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းနိဳင္ေအာင္ မနက္ပိုင္း ၃-နာရီခြဲေလာက္က စတက္မယ္ဆိုၿပီး ေစ်းသစ္ရပ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေအာက္နားက ကိုေအာင္မင္းသန္႔ အိမ္မွာလူစုၾကပါတယ္။ တက္မယ့္လူက စုစုေပါင္း (၂၂)ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ ၄နာရီခြဲေလာက္ လူေတြစံုေတာ့ စံျပ မုန္႔တိုက္ (SP) က ကိုေတ့ေတ က သူ႕ ဟိုင္းလတ္စ္ကားနဲ႔ ေတာင္ေျခနားက (ေတာင္ေျခဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေတာင္၊ သံုးေတာင္ေလာက္ ထပ္ေက်ာ္ျဖတ္ရေသးတယ္) ၊ ပုဂၢလိက သစ္ေတာစိုက္ခင္းတစ္ခုနားထိ သြားၿပီး အဲဒီကေနမွ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ စတင္ၾကပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီ ဆယ္မိနစ္။
မနက္ေစာေစာ၊ ေနမထြက္ေသးေတာ့ လမ္းေတြက မဲေမွာင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေသးဘူး။ ဆိုင္မွာ က်ေနာ္ စက္ႏွိဳက္ရင္ သံုးဖို႔ဆို ၀ယ္ထားတဲ့ မိုင္းနင္းေတြမွာသံုးတဲ့ ေခါင္းစြပ္တဲ့ ဓာတ္မီးေလးယူလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ တအားဟန္က်လို. အားလံုး ေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေရွ႕က တစ္ေယာက္က ျဖတ္လမ္းထင္ၿပီး လမ္းမွားၿပီး ေခၚသြားတယ္။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္နဲ႔ မျပဳတ္က်ေအာင္ အပင္ေတြ ျခံဳေတြကို ကုတ္ကပ္ဆြဲ၊ ေျခလွမ္းေတြ သတိထားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုး ဟူးဟူး ဟဲဟဲနဲ႔။ လမ္းညႊန္တဲ့တစ္ေယာက္္ကိုလည္း ၀ိုင္းၿပီး ေထာပနာျပဳၾကတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရာင္နီေလးက ပ်ိဳ႕ေနၿပီ။ လွလိုက္တဲ့ ရွဳခင္းေလးေတြ။ ၿမိဳ႕ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသးဘူး။ ျမင္ကြင္းရွင္းေအာင္ ျခံဳေတြကိုျဖဲရွင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။
ေလကလဲ တဟူးဟူးနဲ႔။ ရွဴရတာလဲ ၿမိဳ႕ထဲကနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ ေကာင္းလိုက္တာ။ တိမ္ေတြကလည္း ေဘးမွာေကာ၊ ေအာက္မွာေကာ၊ အေပၚမွာေကာပဲ။ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း အေပၚ ေတာင္ေပၚကိုရိုက္လိုက္၊ ေအာက္ရွဳခင္းေတြကို ရိုက္လိုက္၊ ေဘးဘက္ကိုရိုက္လိုက္္နဲ႔ ၃၆၀ဒီဂရီပဲရွိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မင္းသားေတြကလဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရိုက္ခိုင္းေနေသးတယ္။ ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ကိုလြင္မိုးႀကီးကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ဒီျမင္ကြင္းေတြ ရိုက္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ ကင္မရာအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔။ သူ မိုးကုတ္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။
က်ေနာ္လည္း ေရာက္တုန္း ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြရေအာင္ ရိုက္ထားမွဆို ရိုက္ရင္း-တက္ရင္းနဲ႔ တက္တဲ့လူေတြေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးက်န္ခဲ့တယ္။ မွီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး တက္ရင္း ေျခေထာက္ ၾကြက္တက္မလိုေတာင္ တစ္ခါျဖစ္ေသးတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ ေတာင္ထိပ္ကို။ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာင္မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့ ေနာက္ဟိုတစ္ေတာင္မွေရာက္မွာတဲ့ အေမာေျပေအာင္ ဆီးေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလည္း ေတာင္ျမင့္ျမင့္ဆို ေစတီတစ္ဆူဆူေတာ့ အၿမဲတည္ထားတတ္တယ္။ ေစတီျမင္ေတာ့ ေရာက္ၿပီထင္တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ခ်ီတက္ၾကတယ္။
အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း လူေတြကိုေရာ၊ ရွဳခင္းေတြကိုေရာ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ ဓာတ္ပံု လိုက္ရိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ကင္မရာေလးတစ္လံုးေလာက္ ရခ်င္ေနမိတယ္။ ဟိုးဘက္ေတာင္ေပၚတက္ေနၾကတဲ့ လူေလးေတြကိုလည္း ေရးေရးေလး ျမင္ေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးနဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးကလည္း ဟာမိုနီ ကိုက္ေနလိုက္တာ။ စိတ္တိုင္းက် ရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္ ဆက္တက္တယ္။ တက္ရတာ အသဲယားစရာေကာင္းတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးမွာ အပင္ႀကီးေတြ မရွိပဲ ျမက္ေျခာက္ေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သတိထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြားတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ... ေတာင္ေပၚကို...။ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါ။
ေတာင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ထက္အရင္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ညာဘက္ ေတာင္ထြတ္ေနရာဦးၿပီး စတည္းခ်ၾကတယ္။
အားလံုးလည္းပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ဆာေနၾကတယ္။ ေတာင္စတက္တုန္းက ေ၀ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ထုတ္ေတြ ျဖည္ၿပီး အာဟာရ ျဖည့္တင္းၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အၿမဲအကြက္စိတဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔က သူယူခဲ့တဲ့ ဘီတာဒိုင္းလိမ္းေဆးေတြ၊ ဟန္ဆာပလတ္စ္ေတြ၊ လန္းဆန္းေတြ၊ တစ္ျခားလိမ္းစရာေဆးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူး... ငါ့ဟာေတြေတာ့ အလကားျဖစ္ကုန္ပါၿပီ ဆို ေျပာလို႔ အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ၾကေသးတယ္။ ကိုေတ့ေတကေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယူခဲ့တဲ့ ပါဖက္လိေမၼာ္ထုပ္ေတြ၊ ေ၀ဖာထုပ္ေတြ အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ေ၀တယ္။ အားလံုး စားၿပီး ေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ တစ္ေရးတေမာ အိပ္တဲ့လူက အိပ္၊ ေတာင္ေပၚ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္တဲ့လူကၾကည့္၊ ေဆာ့ေနၾကတဲ့ လူေတြက ေဆာ့၊ ေမ်ာက္လုိ ကျမင္းတဲ့သူက ကျမင္းေနၾကနဲ႔...။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုေတြပဲ ထပ္လိုက္ရိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တက္တဲ့အဖြဲ႕ေတြလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ စုစုေပါင္း သံုးဖြဲ႕။
ေတာင္ထိပ္ေစတီေဘးမွာ အရင္ မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီး ၿပိဳက်ေနတဲ့ ေစတီေဟာင္း တစ္ပိုင္းလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေစတီအုတ္ခံုမွာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေရးထားျခစ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြ၊ ေန႔စြဲေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးသီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြေတာ့မရွိဘူး။
ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ေျခက ေျပာင္ေခါင္းရြာ၊ မိုးကုတ္ အေရွ႕ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း၊ စီဒီအမ္ေအ တာ၀ါတိုင္ႀကီး၊ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ဘက္ အကုန္ျမင္ရတယ္။ ခါတိုင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ခုေတာ့ ျမဴေတြ၊ တိမ္ေတြ ဆိုင္းေနေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းအဲသည္ထိ မျမင္ရဘူး။ မွန္ဘီလူးလဲ ဘယ္သူမွ မပါလာၾကဘူး။
ေတာင္ေပၚမွာ ရာသီဥတု သံုးမ်ိဳးေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ မွန္သားပဲ။ ခဏေနတုန္း တိမ္ေတြ မည္းတက္လာတယ္။ ရာသီဥတု ခ်က္ျခင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနမပြင့္ေတာ့ ေလတိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ စတည္းခ်တဲ့ေနရာ ျပန္လာတယ္။ အမယ္ ေအးလို႔ဆို မိုးကုတ္ကေန မန္းေလးကုိ ေဆာင္းခုိသြားၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိသဗ်။ က်ေနာ္အက်ၤ ီထူထပ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ေနရာလြတ္ တေနရာရွာၿပီး ခဏ လွဲနားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ေတာင္စြန္းထိပ္ ျပန္သြားရိုက္တယ္။
ၿပီးမွ အားလံုး အေနာက္ဖက္လမ္းကေန ပတ္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ အလာလမ္းနဲ႔ မတူပဲ အဲဒီလမ္းလည္း ဆင္းရ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္တယ္။ လွ်ိဳေတြထဲ ပတ္ဆင္းရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒူးေကာင္းမေကာင္း စကားေျပာတယ္ ဆို စ-ေနၾကေသးတယ္။
လမ္းမွာ ထင္းခုတ္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ တစ္လလံုး ေန႔တိုင္း ေတာတက္ၾကတယ္တဲ့။ ေဂၚရခါး အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြေကာ ကေလးေတြေကာ။ (ကင္မရာေတာ့ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔ မရိုက္နိဳင္ေတာ့ဘူး) ထင္းထမ္းတဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္နိဳင္၊ ပညာမသင္ၾကားနိဳင္ၾကတာကိုေတာ့ သနားမိတယ္။ ငါလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး မိဘက ေမြးခဲ့ရင္ ထမ္းေနရမွာပဲဆို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဗ်ာ။ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ သူတို႔ကို မသံုးလိုက္ရတဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ဒါနျပဳသလိုလိုနဲ႔ ေၾကျငာေနျပန္တယ္။ ညေန သံုးနာရီမထိုးခင္ မူလ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာ အားလံုး ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ အျပန္ ကားလမ္းခရီးမွာ အရင္ဆင္းသြားခဲ့တဲ့အဖြဲ႕က သူေတြနဲ႔ သြားျပန္ေတြ႕ေတာ့ အျပန္အလွန္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ကိုေတ့ေတက အစားအေသာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေရႊကံ့ေကာ္ စားေသာက္ဆုိင္ကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုျပန္ပါေသးတယ္။ အဲဒီကေန စားေသာက္ၿပီးမွ အားလံုး ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ အိမ္မွာဆင္းၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ကာ လူစုခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို မတက္ေတာ့ဘူး လို႔ ေတာင္တက္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း တက္ဦးမယ္... တဲ့။
TP
Monday, December 22, 2008
ဦးဇင္း ဦးေက်ာ္ မိုးကုတ္လာမည္
ဦးကိတၳိသာရ တျဖစ္လဲ ဦးဇင္း ဦးေက်ာ္ဟိန္း မိုးကုတ္ကို ၾကြလာမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မိုးကုတ္ အေနာက္ပိုင္း က်ပ္ျပင္၊ ပါရမီ နာမွဳကူညီေရးအသင္း က ကမကထျပဳ ေခၚယူတာျဖစ္ၿပီး ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ တရားအလွဴပြဲ အသွ်င္ ကိတၳိသာရ (အကယ္ဒမီ ဦးေက်ာ္ဟိန္း) စိတ္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးပြဲ လို႔ နာမည္တပ္ထားပါတယ္။
တရားပြဲအစီအစဥ္ကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္...
ေန႔ရက္ - ၁၃၇၀-ျပည့္ႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆုပ္ (၁၃)ရက္မွ ျပာသိုလဆန္း (၄)ရက္ေန႔အထိ။
(၂၅.၁၂.၂၀၀၈ မွ ၃၀.၁၂.၂၀၀၈)
ေနရာ - မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ အေနာက္ပိုင္း၊ ပန္းမလယ္ျပင္ေက်ာင္းတိုက္။
အခ်ိန္ - ညေန (၆း၃၀)
TP
အင္အားအသင့္အတင့္ရွိ ငလ်င္ လွဳပ္ခတ္သြား
၂၀၀၈-ခုႏွစ္မကုန္ဆံုးမွီ ဒီဇင္ဘာ (၂၁)ရက္ေန႔တြင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၀န္းက်င္ကို ဗဟိုျပဳ၍ အင္အားအသင့္အတင့္ျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္တစ္ခု လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာနိဳင္ငံ မိုးေလ၀သႏွင့္ဇလေဗဒဌာန၏ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ငလ်င္၏ အင္အားမွာ ၅.၂ ရစ္ခ်က္တာစေကးရွိၿပီး ကမၻာေအးေျမငလ်င္တိုင္းတာေရးစခန္း၏ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ မိုင္(၃၈၀)ခန္႔ အကြာအေ၀းကို ဗဟိုျပဳ၍ နံနက္(၅)နာရီ (၅၇)မိနစ္ (၂၂)စကၠန္႔ အခ်ိန္တြင္ လွဳပ္ခတ္သြားေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔ျပင္ ည (၉)နာရီ (၅၄)မိနစ္ အခ်ိန္တြင္လည္း ငလ်င္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံ၍ လွဳပ္ခတ္သြားပါသည္။ အဆိုပါငလ်င္ကို ျမန္မာနိဳင္ငံ အထက္ပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းေဒသ တခ်ိဳ႕တြင္လည္း သိရွိခံစားလိုက္ရသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ဆိုပါသည္။ ယခု ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ အပ်က္အစီး အထိအခိုက္ မရွိခဲ့ပါ။ ၿပီးခဲ့ေသာ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္တုန္းကလည္း ယခုကဲ့သို႔ေသာ ႏွစ္ေဟာင္းမကုန္ဆံုးမွီ ဒီဇင္ဘာလ (၂၅)ရက္ ခရစၥမတ္ေန႔ နံနက္ပိုင္းအခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသ၌ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ဆူနာမီငလ်င္ႀကီး လွဳပ္ခတ္ခဲ့ၿပီး လူအေသအေပ်ာက္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါသည္။
ေရွးက မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ထင္ရွားသည့္ ငလ်င္မ်ားကို သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ ၁၉၁၂-ခု ေမလ (၂၃)ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း၊ ေက်ာက္ၾကမ္းေဒသတ၀ိုက္ကို ဗဟိုျပဳ၍ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆုံးျဖစ္သည့္ သမိုင္း၀င္ ေရႊဂူႀကီးေစတီေတာ္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၂)ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ ည (၉)နာရီ (၄၃)မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ မင္းဘုရားေတာင္ေပၚတြင္ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည့္ ခ်မ္းသာႀကီးေစတီေတာ္မွာ ၿပိဳက်ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ ခ်မ္းသာႀကီးေစတီေတာ္ကို ျပန္လည္ျပဳျပင္မြမ္းမံၿပီးေနာက္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၃)ရက္ေန႔ ည(၉)နာရီ (၃၀)မိနစ္အခ်ိန္တြင္ လွဳပ္ခတ္ခဲ့ေသာ ေျမငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္မွာ ထပ္မံ၍ ေျမခခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္ၾကမ္းေဒသတ၀ိုက္သည္ ျပင္းထန္ေသာ ငလ်င္မ်ား လွဳပ္ရွားေလ့ရွိသည့္ ငလ်င္ရပ္၀န္းေဒသျဖစ္သည္။ ထိုငလ်င္ေၾကာတြင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္လည္း ပါ၀င္သည္ဟု ယူဆနိဳင္သည္။ ေက်ာက္ၾကမ္းျပတ္ေရြ.ေၾကာသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေနာင္ခ်ိဳၿၽမိဳ.အနီးမွ ေတာင္ေျမာက္အေနအထား ျဖတ္သြားလ်က္ရွိသည္ဟုသိရသည္။
KT
ျမန္မာနိဳင္ငံ မိုးေလ၀သႏွင့္ဇလေဗဒဌာန၏ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ငလ်င္၏ အင္အားမွာ ၅.၂ ရစ္ခ်က္တာစေကးရွိၿပီး ကမၻာေအးေျမငလ်င္တိုင္းတာေရးစခန္း၏ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ မိုင္(၃၈၀)ခန္႔ အကြာအေ၀းကို ဗဟိုျပဳ၍ နံနက္(၅)နာရီ (၅၇)မိနစ္ (၂၂)စကၠန္႔ အခ်ိန္တြင္ လွဳပ္ခတ္သြားေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔ျပင္ ည (၉)နာရီ (၅၄)မိနစ္ အခ်ိန္တြင္လည္း ငလ်င္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံ၍ လွဳပ္ခတ္သြားပါသည္။ အဆိုပါငလ်င္ကို ျမန္မာနိဳင္ငံ အထက္ပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းေဒသ တခ်ိဳ႕တြင္လည္း သိရွိခံစားလိုက္ရသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ဆိုပါသည္။ ယခု ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ အပ်က္အစီး အထိအခိုက္ မရွိခဲ့ပါ။ ၿပီးခဲ့ေသာ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္တုန္းကလည္း ယခုကဲ့သို႔ေသာ ႏွစ္ေဟာင္းမကုန္ဆံုးမွီ ဒီဇင္ဘာလ (၂၅)ရက္ ခရစၥမတ္ေန႔ နံနက္ပိုင္းအခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသ၌ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ဆူနာမီငလ်င္ႀကီး လွဳပ္ခတ္ခဲ့ၿပီး လူအေသအေပ်ာက္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါသည္။
ေရွးက မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ထင္ရွားသည့္ ငလ်င္မ်ားကို သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ ၁၉၁၂-ခု ေမလ (၂၃)ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း၊ ေက်ာက္ၾကမ္းေဒသတ၀ိုက္ကို ဗဟိုျပဳ၍ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆုံးျဖစ္သည့္ သမိုင္း၀င္ ေရႊဂူႀကီးေစတီေတာ္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၂)ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ ည (၉)နာရီ (၄၃)မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ မင္းဘုရားေတာင္ေပၚတြင္ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည့္ ခ်မ္းသာႀကီးေစတီေတာ္မွာ ၿပိဳက်ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ ခ်မ္းသာႀကီးေစတီေတာ္ကို ျပန္လည္ျပဳျပင္မြမ္းမံၿပီးေနာက္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၃)ရက္ေန႔ ည(၉)နာရီ (၃၀)မိနစ္အခ်ိန္တြင္ လွဳပ္ခတ္ခဲ့ေသာ ေျမငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္မွာ ထပ္မံ၍ ေျမခခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္ၾကမ္းေဒသတ၀ိုက္သည္ ျပင္းထန္ေသာ ငလ်င္မ်ား လွဳပ္ရွားေလ့ရွိသည့္ ငလ်င္ရပ္၀န္းေဒသျဖစ္သည္။ ထိုငလ်င္ေၾကာတြင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္လည္း ပါ၀င္သည္ဟု ယူဆနိဳင္သည္။ ေက်ာက္ၾကမ္းျပတ္ေရြ.ေၾကာသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေနာင္ခ်ိဳၿၽမိဳ.အနီးမွ ေတာင္ေျမာက္အေနအထား ျဖတ္သြားလ်က္ရွိသည္ဟုသိရသည္။
KT
Saturday, December 13, 2008
တတိယအႀကိမ္ သဟာယစာေပဆုအား တိုးခ်ဲ႕ခ်ီးျမွင့္ျခင္း
သဟာယစာေပဆုကို ယခင္ႏွစ္မ်ားက တစ္ႏွစ္လွ်င္ ဆုတစ္ဆုစီသာ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သဟာယစာေပဆုတြင္ ဆုႏွစ္ဆု ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။ တတိယအႀကိမ္ သဟာယစာေပဆုကို အေတြးအျမင္စာေစာင္၏ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕အား ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္မည္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ဆုေရြးခ်ယ္ေရးေကာ္မတီက သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ယခုထပ္မံ၍ တိုးခ်ဲ႕ခ်ီးျမွင့္မည့္ သဟာယစာေပဆုကိုမူ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ၏ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ… ဆိုသည့္ စာအုပ္အား ေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္အေၾကာင္း ဆုေရြးခ်ယ္ေရးေကာ္မတီက သတင္းထုတ္ျပန္လိုက္ပါသည္။ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၏ သံုးသပ္ခ်က္တြင္ ၄င္းစာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ… စာေရးဆရာ၏ ရွဳေထာင့္မွေန၍ လက္ရွိၾကံဳေတြ႕ေနရသည့္ မ်က္ေမွာက္လူမွဳဘ၀ အက်ပ္အတည္း အေနအထားကို ၄င္း၏ ကေလာင္စြမ္းျဖင့္ ျခယ္မွဳန္းျပသနိဳင္သည္ဟု ယူဆသည့္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ရျခင္းျဖစ္သည္ ဟု ပါရွိသည္။
ဂ်ဴး Profile
အမည္ရင္း တင္တင္၀င္း၊ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၀)ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတိုင္း ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၌ ဖြားျမင္ခဲ့။ ေမြးခ်င္း (၅)ေယာက္တြင္ အလတ္ျဖစ္၊ မႏၱေလး ေဆးတကၠသုိလ္မွ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ (M.B.B.S) ရရွိခဲ့။ ပထမဆံုး၀တၳဳမွာ သက္ငင္ခ်စ္ (၁၉၈၁-ခု ဇြန္လထုတ္ ရွဳမ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခံရ)၊ ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္မွာ အမွတ္တရ (၁၉၈၇) ျဖစ္သည္။
ဂ်ဴးသည္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကာလကပင္ မိခင္၏ေစ့ေဆာ္မႈျဖင့္ စာေရးဆရာ ဓူ၀ံံ၏ မာလာ၀တၳဳရွည္ ကိုစတင္ဖတ္ရင္း စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ျမင္သည့္အခါတြင္လည္း မိခင္၏တိုက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ေဆးတကၠသိုလ္သို. တက္ေရာက္သင္ၾကားခ့ဲသည္။ ေရနံေခ်ာင္းေဒသေကာလိပ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းတြင္ ရာဇ၀င္ထဲမွာေမာင့္ကုိထားရစ္ခဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ စတင္ေရးသားေဖာ္ျပခံရသည္။ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ မဂၢဇင္းတြင္လည္း ၀တၳဳတိုမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္တြင္ ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ ခ်စ္ကုိယ္ေတြ.က႑တြင္ သက္ငင္ခ်စ္ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ စတင္ေရးသားၿပီး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ေျခခ်လာသည္။ ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၌ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတိုမ်ားေရးသားဖြဲ.ဆိုလာရင္း မ်ိဳးဆက္သစ္ အမိ်ဳးသမီးစာေရးဆရာအျဖစ္ ေဆးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာပင္ ထင္ရွားလာသည္။ ေနာက္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းတြင္လည္း ၀တၳဳတိုမ်ားႏွင့္ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္(အမွတ္တရ) စာေပလက္ရာမ်ားျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။ ဒဂုန္၊ စံပယ္ျဖဴ၊ ခ်ယ္ရီ၊ မေဟသီ၊ ကလ်ာ၊ ဟန္သစ္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၀တၳဳတိုလက္ရာမ်ားအျပင္ စာေပေဆာင္းပါးမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ခံစားမႈေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားတင္ျပခဲ့သည္။
ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္ထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဆက္လက္ေရးသားထုတ္ေ၀လာေသာ လံုးခ်င္း၀တၳဳမ်ားမွာလည္း ထင္ရွားေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား (၁၉၈၆)၊ ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ားအေၾကာင္း (၁၉၉၁)၊ မရွိမျဖစ္မိုး (၁၉၉၂)၊ ျမစ္တို႔၏မာယာ ၊ နံရံ၏အျခားတစ္ဖက္မွာ (၁၉၉၃)၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ (၁၉၉၄)၊ ကံၾကမၼာကို မယံုၾကည္ၾကသူမ်ား (၁၉၉၅)၊ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား (၁၉၉၆)၊ ျမစ္တို႔၏မာယာ (၁၉၉၉)၊ ကၽြန္မ၏သစ္ပင္ (၁၉၉၇)၊ ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ညေတြ (၁၉၈၀)၊ ခ်စ္သူေလလား... စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္ (၂၀၀၃)၊ ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ ၊ လေရာင္ေအာက္ဖက္ မိုင္အေ၀းမွာ ၊ တိမ္ႏွင့္ခ်ည္တဲ့ႀကိဳး ၊ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဖူး၊ ၾကယ္ေၾကြတို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံ စသျဖင့္… ။
၀တၳဳတို လံုးခ်င္းစာအုပ္ ရာဇ၀င္ထဲမွာေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား (၁၉၈၈)၊ ေကာင္းကင္မပါေသာညႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား (၁၉၉၁) စသျဖင့္… ။
ဂ်ဴး၏ အမွတ္တရ လံုးခ်င္း၀တၳဳသည္ ျမန္မာစာေပေလာကအတြင္း အေ၀ဖန္ခံရဆံုးေသာ စာေပလက္ရာျဖစ္ခဲ့သည္။ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ေျပာစမွတ္ျပဳခံရေသာ ၀တၳဳရွည္လက္ရာမ်ားျဖင့္ သံုးသပ္ေဖာ္ၾကဴးခံရသည္။ ဥပမာ- မလိခ၏ ျမန္မာ၀တၳဳအညႊန္းတြင္ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာမိန္းမ အား အေကာင္းဆံုးလက္ရာ (Masterpiece) အျဖစ္ ညႊန္းဆိုေဖာ္ျပထားသည္။ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္မ်ားသည္လည္း ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ကူးျခင္းခံရသည္။
ဂ်ဴးသည္ ၀တၳဳေရးဆရာမ (Novelist) စစ္စစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳလတ္ (Novelette)၊ မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္မ်ားႏွင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္မ်ား တခုတ္တရ ေရးသားတင္ဆက္ေနသူပင္။ ထို႔ျပင္ ကလ်ာမဂၢဇင္းတြင္ ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္မ်ား (လံုးခ်င္းစာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္) ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမွ ဗြီဒီယိုရုပ္ရွင္ခံစားမွဳ ( ျမစ္တစ္စင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း အမည္ျဖင့္ လံုးခ်င္းစာအုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္)၊ ဂ်ဴး၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ စာဖတ္ပရိသတ္ မျပတ္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ေဆာင္းပါးလက္ရာ မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခု ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ေဆာင္းပါးလက္ရာမ်ား ေရးသားလွ်က္ ရွိသည္။ ထုိ႔ျပင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးဆိုင္ရာျပႆနာ၊ နိဳင္ငံတကာေရးရာ၊ ၿမိဳ႕ျပေရးရာဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေနရာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အဆက္မျပတ္ ဖတ္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာ- အမုန္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ား၊ ကၽြန္မခ်စ္ေသာၿမိဳ႕ စသျဖင့္ လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားအျဖစ္ ထုတ္ေ၀လွ်က္ရွိသည္။
ထင္ရွားေသာေဆာင္းပါးလက္ရာ စာအုပ္မ်ားအနက္ ျမစ္တစ္စင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္းမွ ေအာ္လန္ဒို ရုပ္ရွင္ခံစားမွဳ ေဆာင္းပါးတြင္ (ေအာ္လန္ဒိုကို ၾကည့္ၿပီးသည့္အခါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ လွပမွဳကို ရလိုက္သည္။ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္မွဳကို ရလိုက္သည္။ မိန္းမ-ေယာက်္ားဟူေသာ သတ္မွတ္ခ်က္ထက္ လူသားဟူေသာ ေပါင္းစည္းမွဳကို ေတြ႕ရသည္) ဟု ရုပ္ရွင္ကားအေပၚ ခံစားတင္ျပခဲ့ပါသည္။
အျခား စာေရးဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္၍ ၀တၳဳစာစဥ္မ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ေရးသားခဲ့သည္။ ဥတၱရလမင္း ခံစားသူအႀကိဳက္ ၀တၳဳတိုမ်ား၊ ျမန္မာ၀တၳဳတိုအဖြင့္၊ ရာစုသစ္သို႔ ပ်ံသန္းျခင္း၊ နားၾကပ္ကိုကိုင္ ကေလာင္ကို ကိုင္ဆြဲ၊ ပန္းတို႔ရဲ႕ရနဲ႔၊ ျမန္မာ၀တၱဳတို (၂၀၀၁-၂၀၀၅)၊ အျခားစာစဥ္မ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ေရးသားသည္။
ထို႔ျပင္ ဂ်ဴး၏ ေရေမ်ာသီး ၀တၳဳတိုကို အဆိုေတာ္ ေဟမာေန၀င္း ကလည္းေကာင္း၊ ျမရဲ႕လ ၀တၳဳတိုကို အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ ကလည္းေကာင္း ဖတ္ၾကားအသံသြင္းကာ တိတ္ေခြအျဖစ္ (၁၉၉၇)တြင္ ျဖန္႔ခ်ီခဲ့ပါသည္။
၀တၳဳေရးဆရာမ (Novelist) အျဖစ္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေအာင္ျမင္ေနေသာ ဂ်ဴး၏ စာေရးဆရာမ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမ်ားမွာ စိတ္၀င္စားစရာပင္။
ကၽြန္မ ၾကည္ေအးရဲ႕ ၀တၳဳ ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သေဘာက်တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ (Style) ခ်င္း သြားတူတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သတိထားမိလိုက္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ၀တၳဳေတြမွာ ၾကည္ေအးရဲ႕ (Style) နဲ႔ လံုး၀ကင္းရွင္းၿပီး သီးသန္႔ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။
ကၽြန္မဟာ စာမေရးဘဲ မေနနိဳင္လို႔ ေရးတာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ဦးေႏွာက္ကို အလိုလိုက္တဲ့ လက္ရဲ႕ ဖန္တီးမွဳသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္မေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံမွဳပါ။
ဂ်ဳး သည္ နိဳင္၀င္းေဆြ ၏ ေႏြတစ္ည လံုးခ်င္း၀တၳဳကို ႏွစ္ၿခိဳက္သလို ျဖစ္တည္မွဳပဓာနစာေရးဆရာ ဖရန္႔ကာဖကာ (Frank Kafka) ၀တၳဳတိုမ်ားကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္သည္။
ဂ်ဴးႏွင့္ပတ္သက္၍ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အင္န္ဂ်ီအို အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕မွ သားသည္မိခင္တစ္ဦးက ဤသို႔ သံုးသပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေစာေက်ာ္ျမတ္ၿငိမ္း ၏ ျမန္မာလူမွဳရွဳခင္း (ဂ်ဴးကို သူ၏ ပရိသတ္ေတြ ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ ေဆာင္းပါး၊ သင့္ဘ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္ အမွတ္(၁၁)တြင္) ကၽြန္မကေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕စာေတြကို ဖတ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ ဖတ္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါးအားလံုးကို ဖတ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တာ တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ကလြဲရင္ အမ်ားစုကိုေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္မသေဘာမက်တာက သူ႕၀တၳဳေတြထဲမွာ အတၱခ်င္းၿပိဳင္ၾကတာ၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေသးေသးမႊားမႊားအားနည္းခ်က္ကလြဲရင္ ဂ်ဴးဟာ သိပ္ကို ထက္ျမက္ပါတယ္။ အႏုပညာအား သိပ္ေကာင္းတယ္။ သူေကာင္းတာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ဥပမာ… ပညာတန္ဖိုးထားတာ… ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွဳအားမာန္၊ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မွဳ အဲဒါေတြ တင္ျပထားတယ္ ဟု ဖတ္ရွဳရသည္။
ယခုအခါ ဂ်ဴးသည္ စာေပအႏုပညာမ်ား ေရးသားဖန္တီးရင္း ဂ်ဴး စာအုပ္တိုက္ ကိုထူေထာင္ကာ စာအုပ္မ်ား ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၾကည့္ျမင္တိုင္ၿမိဳ႕နယ္၊ အထက္ၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းတြင္ မိသားစု၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္အတူ ေနထိုင္ကာ စာေပလက္ရာမ်ားကို ေရးသားဖန္တီးလွ်က္ ရွိပါသည္။
STA
ဂ်ဴး Profile မွ အခ်က္အလက္မ်ားကို စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း (အမွတ္၆ ၊ ၂၀၀၈ ႏို၀င္ဘာ) တြင္ပါရွိေသာ ေလးကိုတင္၏ ဧရာ၀တီရုပ္ပံုလႊာမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။
ဂ်ဴး Profileအမည္ရင္း တင္တင္၀င္း၊ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၀)ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတိုင္း ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၌ ဖြားျမင္ခဲ့။ ေမြးခ်င္း (၅)ေယာက္တြင္ အလတ္ျဖစ္၊ မႏၱေလး ေဆးတကၠသုိလ္မွ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ (M.B.B.S) ရရွိခဲ့။ ပထမဆံုး၀တၳဳမွာ သက္ငင္ခ်စ္ (၁၉၈၁-ခု ဇြန္လထုတ္ ရွဳမ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခံရ)၊ ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္မွာ အမွတ္တရ (၁၉၈၇) ျဖစ္သည္။
ဂ်ဴးသည္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကာလကပင္ မိခင္၏ေစ့ေဆာ္မႈျဖင့္ စာေရးဆရာ ဓူ၀ံံ၏ မာလာ၀တၳဳရွည္ ကိုစတင္ဖတ္ရင္း စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ျမင္သည့္အခါတြင္လည္း မိခင္၏တိုက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ေဆးတကၠသိုလ္သို. တက္ေရာက္သင္ၾကားခ့ဲသည္။ ေရနံေခ်ာင္းေဒသေကာလိပ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းတြင္ ရာဇ၀င္ထဲမွာေမာင့္ကုိထားရစ္ခဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ စတင္ေရးသားေဖာ္ျပခံရသည္။ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ မဂၢဇင္းတြင္လည္း ၀တၳဳတိုမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္တြင္ ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ ခ်စ္ကုိယ္ေတြ.က႑တြင္ သက္ငင္ခ်စ္ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ စတင္ေရးသားၿပီး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ေျခခ်လာသည္။ ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၌ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတိုမ်ားေရးသားဖြဲ.ဆိုလာရင္း မ်ိဳးဆက္သစ္ အမိ်ဳးသမီးစာေရးဆရာအျဖစ္ ေဆးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာပင္ ထင္ရွားလာသည္။ ေနာက္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းတြင္လည္း ၀တၳဳတိုမ်ားႏွင့္ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္(အမွတ္တရ) စာေပလက္ရာမ်ားျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။ ဒဂုန္၊ စံပယ္ျဖဴ၊ ခ်ယ္ရီ၊ မေဟသီ၊ ကလ်ာ၊ ဟန္သစ္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၀တၳဳတိုလက္ရာမ်ားအျပင္ စာေပေဆာင္းပါးမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ခံစားမႈေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားတင္ျပခဲ့သည္။
ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္ထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဆက္လက္ေရးသားထုတ္ေ၀လာေသာ လံုးခ်င္း၀တၳဳမ်ားမွာလည္း ထင္ရွားေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား (၁၉၈၆)၊ ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ားအေၾကာင္း (၁၉၉၁)၊ မရွိမျဖစ္မိုး (၁၉၉၂)၊ ျမစ္တို႔၏မာယာ ၊ နံရံ၏အျခားတစ္ဖက္မွာ (၁၉၉၃)၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ (၁၉၉၄)၊ ကံၾကမၼာကို မယံုၾကည္ၾကသူမ်ား (၁၉၉၅)၊ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား (၁၉၉၆)၊ ျမစ္တို႔၏မာယာ (၁၉၉၉)၊ ကၽြန္မ၏သစ္ပင္ (၁၉၉၇)၊ ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ညေတြ (၁၉၈၀)၊ ခ်စ္သူေလလား... စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္ (၂၀၀၃)၊ ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ ၊ လေရာင္ေအာက္ဖက္ မိုင္အေ၀းမွာ ၊ တိမ္ႏွင့္ခ်ည္တဲ့ႀကိဳး ၊ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဖူး၊ ၾကယ္ေၾကြတို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံ စသျဖင့္… ။
၀တၳဳတို လံုးခ်င္းစာအုပ္ ရာဇ၀င္ထဲမွာေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား (၁၉၈၈)၊ ေကာင္းကင္မပါေသာညႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား (၁၉၉၁) စသျဖင့္… ။
ဂ်ဴး၏ အမွတ္တရ လံုးခ်င္း၀တၳဳသည္ ျမန္မာစာေပေလာကအတြင္း အေ၀ဖန္ခံရဆံုးေသာ စာေပလက္ရာျဖစ္ခဲ့သည္။ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ေျပာစမွတ္ျပဳခံရေသာ ၀တၳဳရွည္လက္ရာမ်ားျဖင့္ သံုးသပ္ေဖာ္ၾကဴးခံရသည္။ ဥပမာ- မလိခ၏ ျမန္မာ၀တၳဳအညႊန္းတြင္ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာမိန္းမ အား အေကာင္းဆံုးလက္ရာ (Masterpiece) အျဖစ္ ညႊန္းဆိုေဖာ္ျပထားသည္။ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္မ်ားသည္လည္း ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ကူးျခင္းခံရသည္။
ဂ်ဴးသည္ ၀တၳဳေရးဆရာမ (Novelist) စစ္စစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳလတ္ (Novelette)၊ မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္မ်ားႏွင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္မ်ား တခုတ္တရ ေရးသားတင္ဆက္ေနသူပင္။ ထို႔ျပင္ ကလ်ာမဂၢဇင္းတြင္ ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္မ်ား (လံုးခ်င္းစာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္) ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမွ ဗြီဒီယိုရုပ္ရွင္ခံစားမွဳ ( ျမစ္တစ္စင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း အမည္ျဖင့္ လံုးခ်င္းစာအုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္)၊ ဂ်ဴး၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ စာဖတ္ပရိသတ္ မျပတ္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ေဆာင္းပါးလက္ရာ မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခု ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ေဆာင္းပါးလက္ရာမ်ား ေရးသားလွ်က္ ရွိသည္။ ထုိ႔ျပင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးဆိုင္ရာျပႆနာ၊ နိဳင္ငံတကာေရးရာ၊ ၿမိဳ႕ျပေရးရာဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေနရာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အဆက္မျပတ္ ဖတ္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာ- အမုန္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ား၊ ကၽြန္မခ်စ္ေသာၿမိဳ႕ စသျဖင့္ လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားအျဖစ္ ထုတ္ေ၀လွ်က္ရွိသည္။
ထင္ရွားေသာေဆာင္းပါးလက္ရာ စာအုပ္မ်ားအနက္ ျမစ္တစ္စင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္းမွ ေအာ္လန္ဒို ရုပ္ရွင္ခံစားမွဳ ေဆာင္းပါးတြင္ (ေအာ္လန္ဒိုကို ၾကည့္ၿပီးသည့္အခါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ လွပမွဳကို ရလိုက္သည္။ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္မွဳကို ရလိုက္သည္။ မိန္းမ-ေယာက်္ားဟူေသာ သတ္မွတ္ခ်က္ထက္ လူသားဟူေသာ ေပါင္းစည္းမွဳကို ေတြ႕ရသည္) ဟု ရုပ္ရွင္ကားအေပၚ ခံစားတင္ျပခဲ့ပါသည္။
အျခား စာေရးဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္၍ ၀တၳဳစာစဥ္မ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ေရးသားခဲ့သည္။ ဥတၱရလမင္း ခံစားသူအႀကိဳက္ ၀တၳဳတိုမ်ား၊ ျမန္မာ၀တၳဳတိုအဖြင့္၊ ရာစုသစ္သို႔ ပ်ံသန္းျခင္း၊ နားၾကပ္ကိုကိုင္ ကေလာင္ကို ကိုင္ဆြဲ၊ ပန္းတို႔ရဲ႕ရနဲ႔၊ ျမန္မာ၀တၱဳတို (၂၀၀၁-၂၀၀၅)၊ အျခားစာစဥ္မ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ေရးသားသည္။
ထို႔ျပင္ ဂ်ဴး၏ ေရေမ်ာသီး ၀တၳဳတိုကို အဆိုေတာ္ ေဟမာေန၀င္း ကလည္းေကာင္း၊ ျမရဲ႕လ ၀တၳဳတိုကို အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ ကလည္းေကာင္း ဖတ္ၾကားအသံသြင္းကာ တိတ္ေခြအျဖစ္ (၁၉၉၇)တြင္ ျဖန္႔ခ်ီခဲ့ပါသည္။
၀တၳဳေရးဆရာမ (Novelist) အျဖစ္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေအာင္ျမင္ေနေသာ ဂ်ဴး၏ စာေရးဆရာမ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမ်ားမွာ စိတ္၀င္စားစရာပင္။
ကၽြန္မ ၾကည္ေအးရဲ႕ ၀တၳဳ ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သေဘာက်တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ (Style) ခ်င္း သြားတူတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သတိထားမိလိုက္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ၀တၳဳေတြမွာ ၾကည္ေအးရဲ႕ (Style) နဲ႔ လံုး၀ကင္းရွင္းၿပီး သီးသန္႔ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။
ကၽြန္မဟာ စာမေရးဘဲ မေနနိဳင္လို႔ ေရးတာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ဦးေႏွာက္ကို အလိုလိုက္တဲ့ လက္ရဲ႕ ဖန္တီးမွဳသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္မေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံမွဳပါ။
ဂ်ဳး သည္ နိဳင္၀င္းေဆြ ၏ ေႏြတစ္ည လံုးခ်င္း၀တၳဳကို ႏွစ္ၿခိဳက္သလို ျဖစ္တည္မွဳပဓာနစာေရးဆရာ ဖရန္႔ကာဖကာ (Frank Kafka) ၀တၳဳတိုမ်ားကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္သည္။
ဂ်ဴးႏွင့္ပတ္သက္၍ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အင္န္ဂ်ီအို အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕မွ သားသည္မိခင္တစ္ဦးက ဤသို႔ သံုးသပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေစာေက်ာ္ျမတ္ၿငိမ္း ၏ ျမန္မာလူမွဳရွဳခင္း (ဂ်ဴးကို သူ၏ ပရိသတ္ေတြ ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ ေဆာင္းပါး၊ သင့္ဘ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္ အမွတ္(၁၁)တြင္) ကၽြန္မကေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕စာေတြကို ဖတ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ ဖတ္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါးအားလံုးကို ဖတ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တာ တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ကလြဲရင္ အမ်ားစုကိုေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္မသေဘာမက်တာက သူ႕၀တၳဳေတြထဲမွာ အတၱခ်င္းၿပိဳင္ၾကတာ၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေသးေသးမႊားမႊားအားနည္းခ်က္ကလြဲရင္ ဂ်ဴးဟာ သိပ္ကို ထက္ျမက္ပါတယ္။ အႏုပညာအား သိပ္ေကာင္းတယ္။ သူေကာင္းတာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ဥပမာ… ပညာတန္ဖိုးထားတာ… ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွဳအားမာန္၊ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မွဳ အဲဒါေတြ တင္ျပထားတယ္ ဟု ဖတ္ရွဳရသည္။
ယခုအခါ ဂ်ဴးသည္ စာေပအႏုပညာမ်ား ေရးသားဖန္တီးရင္း ဂ်ဴး စာအုပ္တိုက္ ကိုထူေထာင္ကာ စာအုပ္မ်ား ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၾကည့္ျမင္တိုင္ၿမိဳ႕နယ္၊ အထက္ၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းတြင္ မိသားစု၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္အတူ ေနထိုင္ကာ စာေပလက္ရာမ်ားကို ေရးသားဖန္တီးလွ်က္ ရွိပါသည္။
STA
ဂ်ဴး Profile မွ အခ်က္အလက္မ်ားကို စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း (အမွတ္၆ ၊ ၂၀၀၈ ႏို၀င္ဘာ) တြင္ပါရွိေသာ ေလးကိုတင္၏ ဧရာ၀တီရုပ္ပံုလႊာမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
