မိုးကုတ္မွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတာကုိ အပန္းေျဖတဲ့သေဘာျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္တက္ၾကေလ့ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလဆို ေတာင္တက္ရာသီလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ အစုလိုက္ အဖြဲ႕လိုက္ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ကေလး၊ လူႀကီး အစံု ေတာင္တက္ၾကတယ္။ အၿမဲတမ္း တက္ေနၾကေတာင္ေတြကေတာ့ မိုးကုုတ္-မိုးမိတ္ နယ္စပ္ လြယ္ဆာရြာ အနီးမွာရွိတဲ့ အံ့ဘြယ္ေတာင္ (လြယ္ဆာေတာင္)၊ ေျပာင္ေခါင္းရြာ အနီးမွာရွိတဲ့ ေတာင္မင္းေတာင္ ( ေတာင္မဲေတာင္္လို႔လည္း ေခၚေ၀ၚၾကတယ္) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲလည္း ဒီႏွစ္ေတာ့ ေတာင္မဲေတာင္တက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အျမင့္ေပကေတာ့ ၇၅၄၄-ေပ ရွိတယ္။ ေန႔ကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ (၂၅)ရက္ေန႔၊ ခရစၥမတ္ ေန႔ေလ။ အမွတ္တရ ခရီးစဥ္ေလးပဲေပါ့ ......။
ေတာင္ထိပ္ ေစာေစာေရာက္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းနိဳင္ေအာင္ မနက္ပိုင္း ၃-နာရီခြဲေလာက္က စတက္မယ္ဆိုၿပီး ေစ်းသစ္ရပ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေအာက္နားက ကိုေအာင္မင္းသန္႔ အိမ္မွာလူစုၾကပါတယ္။ တက္မယ့္လူက စုစုေပါင္း (၂၂)ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ ၄နာရီခြဲေလာက္ လူေတြစံုေတာ့ စံျပ မုန္႔တိုက္ (SP) က ကိုေတ့ေတ က သူ႕ ဟိုင္းလတ္စ္ကားနဲ႔ ေတာင္ေျခနားက (ေတာင္ေျခဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေတာင္၊ သံုးေတာင္ေလာက္ ထပ္ေက်ာ္ျဖတ္ရေသးတယ္) ၊ ပုဂၢလိက သစ္ေတာစိုက္ခင္းတစ္ခုနားထိ သြားၿပီး အဲဒီကေနမွ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ စတင္ၾကပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီ ဆယ္မိနစ္။
မနက္ေစာေစာ၊ ေနမထြက္ေသးေတာ့ လမ္းေတြက မဲေမွာင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေသးဘူး။ ဆိုင္မွာ က်ေနာ္ စက္ႏွိဳက္ရင္ သံုးဖို႔ဆို ၀ယ္ထားတဲ့ မိုင္းနင္းေတြမွာသံုးတဲ့ ေခါင္းစြပ္တဲ့ ဓာတ္မီးေလးယူလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ တအားဟန္က်လို. အားလံုး ေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေရွ႕က တစ္ေယာက္က ျဖတ္လမ္းထင္ၿပီး လမ္းမွားၿပီး ေခၚသြားတယ္။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္နဲ႔ မျပဳတ္က်ေအာင္ အပင္ေတြ ျခံဳေတြကို ကုတ္ကပ္ဆြဲ၊ ေျခလွမ္းေတြ သတိထားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုး ဟူးဟူး ဟဲဟဲနဲ႔။ လမ္းညႊန္တဲ့တစ္ေယာက္္ကိုလည္း ၀ိုင္းၿပီး ေထာပနာျပဳၾကတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရာင္နီေလးက ပ်ိဳ႕ေနၿပီ။ လွလိုက္တဲ့ ရွဳခင္းေလးေတြ။ ၿမိဳ႕ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသးဘူး။ ျမင္ကြင္းရွင္းေအာင္ ျခံဳေတြကိုျဖဲရွင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။
ေလကလဲ တဟူးဟူးနဲ႔။ ရွဴရတာလဲ ၿမိဳ႕ထဲကနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ ေကာင္းလိုက္တာ။ တိမ္ေတြကလည္း ေဘးမွာေကာ၊ ေအာက္မွာေကာ၊ အေပၚမွာေကာပဲ။ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း အေပၚ ေတာင္ေပၚကိုရိုက္လိုက္၊ ေအာက္ရွဳခင္းေတြကို ရိုက္လိုက္၊ ေဘးဘက္ကိုရိုက္လိုက္္နဲ႔ ၃၆၀ဒီဂရီပဲရွိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မင္းသားေတြကလဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရိုက္ခိုင္းေနေသးတယ္။ ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ကိုလြင္မိုးႀကီးကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ဒီျမင္ကြင္းေတြ ရိုက္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ ကင္မရာအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔။ သူ မိုးကုတ္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။
က်ေနာ္လည္း ေရာက္တုန္း ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြရေအာင္ ရိုက္ထားမွဆို ရိုက္ရင္း-တက္ရင္းနဲ႔ တက္တဲ့လူေတြေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးက်န္ခဲ့တယ္။ မွီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး တက္ရင္း ေျခေထာက္ ၾကြက္တက္မလိုေတာင္ တစ္ခါျဖစ္ေသးတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ ေတာင္ထိပ္ကို။ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာင္မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့ ေနာက္ဟိုတစ္ေတာင္မွေရာက္မွာတဲ့ အေမာေျပေအာင္ ဆီးေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလည္း ေတာင္ျမင့္ျမင့္ဆို ေစတီတစ္ဆူဆူေတာ့ အၿမဲတည္ထားတတ္တယ္။ ေစတီျမင္ေတာ့ ေရာက္ၿပီထင္တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ခ်ီတက္ၾကတယ္။
အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း လူေတြကိုေရာ၊ ရွဳခင္းေတြကိုေရာ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ ဓာတ္ပံု လိုက္ရိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ကင္မရာေလးတစ္လံုးေလာက္ ရခ်င္ေနမိတယ္။ ဟိုးဘက္ေတာင္ေပၚတက္ေနၾကတဲ့ လူေလးေတြကိုလည္း ေရးေရးေလး ျမင္ေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးနဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးကလည္း ဟာမိုနီ ကိုက္ေနလိုက္တာ။ စိတ္တိုင္းက် ရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္ ဆက္တက္တယ္။ တက္ရတာ အသဲယားစရာေကာင္းတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးမွာ အပင္ႀကီးေတြ မရွိပဲ ျမက္ေျခာက္ေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သတိထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြားတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ... ေတာင္ေပၚကို...။ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါ။
ေတာင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ထက္အရင္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ညာဘက္ ေတာင္ထြတ္ေနရာဦးၿပီး စတည္းခ်ၾကတယ္။
အားလံုးလည္းပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ဆာေနၾကတယ္။ ေတာင္စတက္တုန္းက ေ၀ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ထုတ္ေတြ ျဖည္ၿပီး အာဟာရ ျဖည့္တင္းၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အၿမဲအကြက္စိတဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔က သူယူခဲ့တဲ့ ဘီတာဒိုင္းလိမ္းေဆးေတြ၊ ဟန္ဆာပလတ္စ္ေတြ၊ လန္းဆန္းေတြ၊ တစ္ျခားလိမ္းစရာေဆးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူး... ငါ့ဟာေတြေတာ့ အလကားျဖစ္ကုန္ပါၿပီ ဆို ေျပာလို႔ အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ၾကေသးတယ္။ ကိုေတ့ေတကေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယူခဲ့တဲ့ ပါဖက္လိေမၼာ္ထုပ္ေတြ၊ ေ၀ဖာထုပ္ေတြ အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ေ၀တယ္။ အားလံုး စားၿပီး ေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ တစ္ေရးတေမာ အိပ္တဲ့လူက အိပ္၊ ေတာင္ေပၚ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္တဲ့လူကၾကည့္၊ ေဆာ့ေနၾကတဲ့ လူေတြက ေဆာ့၊ ေမ်ာက္လုိ ကျမင္းတဲ့သူက ကျမင္းေနၾကနဲ႔...။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုေတြပဲ ထပ္လိုက္ရိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တက္တဲ့အဖြဲ႕ေတြလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ စုစုေပါင္း သံုးဖြဲ႕။
ေတာင္ထိပ္ေစတီေဘးမွာ အရင္ မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီး ၿပိဳက်ေနတဲ့ ေစတီေဟာင္း တစ္ပိုင္းလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေစတီအုတ္ခံုမွာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေရးထားျခစ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြ၊ ေန႔စြဲေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးသီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြေတာ့မရွိဘူး။
ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ေျခက ေျပာင္ေခါင္းရြာ၊ မိုးကုတ္ အေရွ႕ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း၊ စီဒီအမ္ေအ တာ၀ါတိုင္ႀကီး၊ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ဘက္ အကုန္ျမင္ရတယ္။ ခါတိုင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ခုေတာ့ ျမဴေတြ၊ တိမ္ေတြ ဆိုင္းေနေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းအဲသည္ထိ မျမင္ရဘူး။ မွန္ဘီလူးလဲ ဘယ္သူမွ မပါလာၾကဘူး။
ေတာင္ေပၚမွာ ရာသီဥတု သံုးမ်ိဳးေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ မွန္သားပဲ။ ခဏေနတုန္း တိမ္ေတြ မည္းတက္လာတယ္။ ရာသီဥတု ခ်က္ျခင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနမပြင့္ေတာ့ ေလတိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ စတည္းခ်တဲ့ေနရာ ျပန္လာတယ္။ အမယ္ ေအးလို႔ဆို မိုးကုတ္ကေန မန္းေလးကုိ ေဆာင္းခုိသြားၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိသဗ်။ က်ေနာ္အက်ၤ ီထူထပ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ေနရာလြတ္ တေနရာရွာၿပီး ခဏ လွဲနားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ေတာင္စြန္းထိပ္ ျပန္သြားရိုက္တယ္။
ၿပီးမွ အားလံုး အေနာက္ဖက္လမ္းကေန ပတ္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ အလာလမ္းနဲ႔ မတူပဲ အဲဒီလမ္းလည္း ဆင္းရ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္တယ္။ လွ်ိဳေတြထဲ ပတ္ဆင္းရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒူးေကာင္းမေကာင္း စကားေျပာတယ္ ဆို စ-ေနၾကေသးတယ္။
လမ္းမွာ ထင္းခုတ္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ တစ္လလံုး ေန႔တိုင္း ေတာတက္ၾကတယ္တဲ့။ ေဂၚရခါး အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြေကာ ကေလးေတြေကာ။ (ကင္မရာေတာ့ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔ မရိုက္နိဳင္ေတာ့ဘူး) ထင္းထမ္းတဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္နိဳင္၊ ပညာမသင္ၾကားနိဳင္ၾကတာကိုေတာ့ သနားမိတယ္။ ငါလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး မိဘက ေမြးခဲ့ရင္ ထမ္းေနရမွာပဲဆို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဗ်ာ။ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ သူတို႔ကို မသံုးလိုက္ရတဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ဒါနျပဳသလိုလိုနဲ႔ ေၾကျငာေနျပန္တယ္။ ညေန သံုးနာရီမထိုးခင္ မူလ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာ အားလံုး ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ အျပန္ ကားလမ္းခရီးမွာ အရင္ဆင္းသြားခဲ့တဲ့အဖြဲ႕က သူေတြနဲ႔ သြားျပန္ေတြ႕ေတာ့ အျပန္အလွန္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ကိုေတ့ေတက အစားအေသာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေရႊကံ့ေကာ္ စားေသာက္ဆုိင္ကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုျပန္ပါေသးတယ္။ အဲဒီကေန စားေသာက္ၿပီးမွ အားလံုး ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ အိမ္မွာဆင္းၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ကာ လူစုခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို မတက္ေတာ့ဘူး လို႔ ေတာင္တက္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း တက္ဦးမယ္... တဲ့။
TP
ေတာင္ထိပ္ ေစာေစာေရာက္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းနိဳင္ေအာင္ မနက္ပိုင္း ၃-နာရီခြဲေလာက္က စတက္မယ္ဆိုၿပီး ေစ်းသစ္ရပ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေအာက္နားက ကိုေအာင္မင္းသန္႔ အိမ္မွာလူစုၾကပါတယ္။ တက္မယ့္လူက စုစုေပါင္း (၂၂)ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ ၄နာရီခြဲေလာက္ လူေတြစံုေတာ့ စံျပ မုန္႔တိုက္ (SP) က ကိုေတ့ေတ က သူ႕ ဟိုင္းလတ္စ္ကားနဲ႔ ေတာင္ေျခနားက (ေတာင္ေျခဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေတာင္၊ သံုးေတာင္ေလာက္ ထပ္ေက်ာ္ျဖတ္ရေသးတယ္) ၊ ပုဂၢလိက သစ္ေတာစိုက္ခင္းတစ္ခုနားထိ သြားၿပီး အဲဒီကေနမွ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ စတင္ၾကပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီ ဆယ္မိနစ္။
မနက္ေစာေစာ၊ ေနမထြက္ေသးေတာ့ လမ္းေတြက မဲေမွာင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေသးဘူး။ ဆိုင္မွာ က်ေနာ္ စက္ႏွိဳက္ရင္ သံုးဖို႔ဆို ၀ယ္ထားတဲ့ မိုင္းနင္းေတြမွာသံုးတဲ့ ေခါင္းစြပ္တဲ့ ဓာတ္မီးေလးယူလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ တအားဟန္က်လို. အားလံုး ေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေရွ႕က တစ္ေယာက္က ျဖတ္လမ္းထင္ၿပီး လမ္းမွားၿပီး ေခၚသြားတယ္။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္နဲ႔ မျပဳတ္က်ေအာင္ အပင္ေတြ ျခံဳေတြကို ကုတ္ကပ္ဆြဲ၊ ေျခလွမ္းေတြ သတိထားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုး ဟူးဟူး ဟဲဟဲနဲ႔။ လမ္းညႊန္တဲ့တစ္ေယာက္္ကိုလည္း ၀ိုင္းၿပီး ေထာပနာျပဳၾကတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရာင္နီေလးက ပ်ိဳ႕ေနၿပီ။ လွလိုက္တဲ့ ရွဳခင္းေလးေတြ။ ၿမိဳ႕ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသးဘူး။ ျမင္ကြင္းရွင္းေအာင္ ျခံဳေတြကိုျဖဲရွင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။
ေလကလဲ တဟူးဟူးနဲ႔။ ရွဴရတာလဲ ၿမိဳ႕ထဲကနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ ေကာင္းလိုက္တာ။ တိမ္ေတြကလည္း ေဘးမွာေကာ၊ ေအာက္မွာေကာ၊ အေပၚမွာေကာပဲ။ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း အေပၚ ေတာင္ေပၚကိုရိုက္လိုက္၊ ေအာက္ရွဳခင္းေတြကို ရိုက္လိုက္၊ ေဘးဘက္ကိုရိုက္လိုက္္နဲ႔ ၃၆၀ဒီဂရီပဲရွိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မင္းသားေတြကလဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရိုက္ခိုင္းေနေသးတယ္။ ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ကိုလြင္မိုးႀကီးကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ဒီျမင္ကြင္းေတြ ရိုက္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ ကင္မရာအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔။ သူ မိုးကုတ္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။
က်ေနာ္လည္း ေရာက္တုန္း ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြရေအာင္ ရိုက္ထားမွဆို ရိုက္ရင္း-တက္ရင္းနဲ႔ တက္တဲ့လူေတြေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးက်န္ခဲ့တယ္။ မွီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး တက္ရင္း ေျခေထာက္ ၾကြက္တက္မလိုေတာင္ တစ္ခါျဖစ္ေသးတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ ေတာင္ထိပ္ကို။ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာင္မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့ ေနာက္ဟိုတစ္ေတာင္မွေရာက္မွာတဲ့ အေမာေျပေအာင္ ဆီးေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလည္း ေတာင္ျမင့္ျမင့္ဆို ေစတီတစ္ဆူဆူေတာ့ အၿမဲတည္ထားတတ္တယ္။ ေစတီျမင္ေတာ့ ေရာက္ၿပီထင္တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ခ်ီတက္ၾကတယ္။
အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း လူေတြကိုေရာ၊ ရွဳခင္းေတြကိုေရာ တျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ ဓာတ္ပံု လိုက္ရိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ကင္မရာေလးတစ္လံုးေလာက္ ရခ်င္ေနမိတယ္။ ဟိုးဘက္ေတာင္ေပၚတက္ေနၾကတဲ့ လူေလးေတြကိုလည္း ေရးေရးေလး ျမင္ေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးနဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးကလည္း ဟာမိုနီ ကိုက္ေနလိုက္တာ။ စိတ္တိုင္းက် ရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ထိပ္ ဆက္တက္တယ္။ တက္ရတာ အသဲယားစရာေကာင္းတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ထီးထီးႀကီးမွာ အပင္ႀကီးေတြ မရွိပဲ ျမက္ေျခာက္ေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သတိထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြားတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ... ေတာင္ေပၚကို...။ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါ။
ေတာင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ထက္အရင္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ညာဘက္ ေတာင္ထြတ္ေနရာဦးၿပီး စတည္းခ်ၾကတယ္။
အားလံုးလည္းပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ဆာေနၾကတယ္။ ေတာင္စတက္တုန္းက ေ၀ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ထုတ္ေတြ ျဖည္ၿပီး အာဟာရ ျဖည့္တင္းၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အၿမဲအကြက္စိတဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔က သူယူခဲ့တဲ့ ဘီတာဒိုင္းလိမ္းေဆးေတြ၊ ဟန္ဆာပလတ္စ္ေတြ၊ လန္းဆန္းေတြ၊ တစ္ျခားလိမ္းစရာေဆးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူး... ငါ့ဟာေတြေတာ့ အလကားျဖစ္ကုန္ပါၿပီ ဆို ေျပာလို႔ အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ၾကေသးတယ္။ ကိုေတ့ေတကေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယူခဲ့တဲ့ ပါဖက္လိေမၼာ္ထုပ္ေတြ၊ ေ၀ဖာထုပ္ေတြ အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ေ၀တယ္။ အားလံုး စားၿပီး ေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ တစ္ေရးတေမာ အိပ္တဲ့လူက အိပ္၊ ေတာင္ေပၚ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္တဲ့လူကၾကည့္၊ ေဆာ့ေနၾကတဲ့ လူေတြက ေဆာ့၊ ေမ်ာက္လုိ ကျမင္းတဲ့သူက ကျမင္းေနၾကနဲ႔...။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုေတြပဲ ထပ္လိုက္ရိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တက္တဲ့အဖြဲ႕ေတြလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ စုစုေပါင္း သံုးဖြဲ႕။
ေတာင္ထိပ္ေစတီေဘးမွာ အရင္ မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီး ၿပိဳက်ေနတဲ့ ေစတီေဟာင္း တစ္ပိုင္းလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေစတီအုတ္ခံုမွာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေရးထားျခစ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြ၊ ေန႔စြဲေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးသီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြေတာ့မရွိဘူး။
ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ေျခက ေျပာင္ေခါင္းရြာ၊ မိုးကုတ္ အေရွ႕ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း၊ စီဒီအမ္ေအ တာ၀ါတိုင္ႀကီး၊ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ဘက္ အကုန္ျမင္ရတယ္။ ခါတိုင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ခုေတာ့ ျမဴေတြ၊ တိမ္ေတြ ဆိုင္းေနေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းအဲသည္ထိ မျမင္ရဘူး။ မွန္ဘီလူးလဲ ဘယ္သူမွ မပါလာၾကဘူး။
ေတာင္ေပၚမွာ ရာသီဥတု သံုးမ်ိဳးေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ မွန္သားပဲ။ ခဏေနတုန္း တိမ္ေတြ မည္းတက္လာတယ္။ ရာသီဥတု ခ်က္ျခင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနမပြင့္ေတာ့ ေလတိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ စတည္းခ်တဲ့ေနရာ ျပန္လာတယ္။ အမယ္ ေအးလို႔ဆို မိုးကုတ္ကေန မန္းေလးကုိ ေဆာင္းခုိသြားၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိသဗ်။ က်ေနာ္အက်ၤ ီထူထပ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ေနရာလြတ္ တေနရာရွာၿပီး ခဏ လွဲနားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ေတာင္စြန္းထိပ္ ျပန္သြားရိုက္တယ္။
ၿပီးမွ အားလံုး အေနာက္ဖက္လမ္းကေန ပတ္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ အလာလမ္းနဲ႔ မတူပဲ အဲဒီလမ္းလည္း ဆင္းရ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္တယ္။ လွ်ိဳေတြထဲ ပတ္ဆင္းရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒူးေကာင္းမေကာင္း စကားေျပာတယ္ ဆို စ-ေနၾကေသးတယ္။
လမ္းမွာ ထင္းခုတ္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ တစ္လလံုး ေန႔တိုင္း ေတာတက္ၾကတယ္တဲ့။ ေဂၚရခါး အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြေကာ ကေလးေတြေကာ။ (ကင္မရာေတာ့ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔ မရိုက္နိဳင္ေတာ့ဘူး) ထင္းထမ္းတဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္နိဳင္၊ ပညာမသင္ၾကားနိဳင္ၾကတာကိုေတာ့ သနားမိတယ္။ ငါလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး မိဘက ေမြးခဲ့ရင္ ထမ္းေနရမွာပဲဆို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဗ်ာ။ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ သူတို႔ကို မသံုးလိုက္ရတဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ဒါနျပဳသလိုလိုနဲ႔ ေၾကျငာေနျပန္တယ္။ ညေန သံုးနာရီမထိုးခင္ မူလ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာ အားလံုး ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ အျပန္ ကားလမ္းခရီးမွာ အရင္ဆင္းသြားခဲ့တဲ့အဖြဲ႕က သူေတြနဲ႔ သြားျပန္ေတြ႕ေတာ့ အျပန္အလွန္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ကိုေတ့ေတက အစားအေသာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေရႊကံ့ေကာ္ စားေသာက္ဆုိင္ကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုျပန္ပါေသးတယ္။ အဲဒီကေန စားေသာက္ၿပီးမွ အားလံုး ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ အိမ္မွာဆင္းၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ကာ လူစုခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို မတက္ေတာ့ဘူး လို႔ ေတာင္တက္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း တက္ဦးမယ္... တဲ့။
TP
3 comments:
ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမို႕မွာလဲ အမ်ားမသိေသးတဲ႕ သဘာဝ အလွေလးေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္ဗ်ေနာ္...ဓါတ္ပံုေတြက ခရီးလမ္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ သဘာဝအလွေတြကို အေသးစိတ္ေၿပာသြားႏိုင္တယ္။ ပံုေကာင္းေလးေတြ နဲ႕ စာအေရးအသားကို ခ်ီးက်ဴးတယ္ဗ်ာ...
အပင္ပန္းခံပီး ေသခ်ာရိုက္ေပးထားတဲ႕ အတြက္ မေရာက္ဖူးတဲ႕ ေနရာေလးကို ကိုယ္တိုင္ေရာက္သြားသလိုပဲ...ေက်းဇူးပါ
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါဦးမယ္။
မိုက္ပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္ခ်င္လိုက္တာ။ ေနာက္ၾကံဳတဲ့အခါက်ေတာ့ တက္ၾကတာေပ့ါ
Post a Comment