Thursday, August 30, 2007

Why Do We Blog

မဂၤလာပါ... ။ မိုးကုတ္မီဒီယာမွ ႀကိဳဆိုပါတယ္..။
( နိဒါန္း )
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟာ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အျမင့္ေပ ၃၈၀၀ အထက္မွာ တည္ရွိတဲ့ ေအးခ်မ္းၿပီး သာယာလွပတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးကုတ္လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ကိုပဲ ပတၱျမားနဲ႔ နီလာေတြ ထြက္တဲ့ၿမိဳ႕ ဆိုၿပီး မသိတဲ့သူ မရွိေလာက္ေအာင္ကို နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ၿမိဳ႕ေပါ့။ ကမၻာေပၚမွာ အရည္အေသြး အေကာင္းဆံုး ဆိုတဲ့ ပတၱျမားႀကီးေတြ ထြက္ရွိရာ ေနရာဟာလည္း မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို ပတၱျမားေျမ ရယ္လို႔ ေခၚတြင္ၾကတယ္ေလ။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ပတၱျမားေတြထြက္ရွိတဲ့ ေျမေပၚမွာေမြးဖြားခြင့္ရခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတာကို အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူမိေနတာေပါ့။
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟာ ပတၱျမားနဲ႔နီလာသာမကပဲ အျခားေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ိဳးစံုလည္း ထြက္ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေပၚရွိ ေက်ာက္မ်က္ဘူမိပညာရွင္ေတြက မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို ကမၻာ့ေက်ာက္မ်က္ေခါင္မိုးႀကီး လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ ဒီလို အေရာင္အေသြး စံုလင္လွတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ေတြအျပင္ ကမၻာေပၚက တျခား ဘယ္ေနရာမွာ မရွိေသးတဲ့ ေက်ာက္မ်က္အမ်ိဳးအစားေတြကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးကပဲ ေမြးဖြားေပးတယ္ေလ။ ဒီလို သဘာ၀ကေပးအပ္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့တဲ့ ထူးျခားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးကို က်ေနာ္တို႔က ခ်စ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ယူျမတ္နိဳးေနရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕၊ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အသက္ငင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ အမ်ားႀကီး စိုးရိမ္ပူပန္မိသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကိုပဲ ထိခိုက္သြားရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္ဟာ သဘာ၀ကၽြန္းသစ္ေတြအျပင္ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေက်ာက္စိမ္း စတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ၾကြယ္၀စံုလင္လွတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ကၽြန္းသစ္ေတြ ကုန္ခမ္းသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္တို႔က ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးၾကလို႔ ရပါေသးတယ္။ ေနာင္အႏွစ္ သံုးေလးဆယ္ ေစာင့္လိုက္ရင္ကိုပဲ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ သစ္ေတာေတြနဲ႔ ျပန္လည္ဖံုးလႊမ္းေနဦးမွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ျပန္လည္အစားထိုးလို႔ရတဲ့ သယံဇာတေတြမို႔လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပတၱျမားေတြ၊ နီလာေတြလို တြင္းထြက္သယံဇာတမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘာနဲ႔မွျပန္ၿပီး အစားထိုးလို႔ မရနိဳင္တဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ထို႔အတူပါပဲ ... က်ေနာ္တို႔ နိဳင္ငံသူ နိဳင္ငံသားေတြ ဂုဏ္ယူျမတ္နိဳးခဲ့ၾကတဲ့၊ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳအျဖစ္ တင္စားေနခဲ့ၾကတဲ့ ပုဂံယဥ္ေက်းမွဳႀကီး၊ ပုဂံနိဳင္ငံေတာ္ႀကီး မရွိခဲ့ရင္ေတာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ပ်က္စီးသြားခဲ့ရင္ေတာင္ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ လူ႔သမိုင္းသက္တမ္းတစ္ခုအတြင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ဂဏန္းအတြင္းမွာ ဒီထက္သာတဲ့၊ ဒီထက္ေကာင္းမြန္တဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္လို႔ ရနိုင္ေသးတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ရင္ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ပတၱျမားတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေပၚလာဖို႔အတြက္ဆိုတာ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ရတာပါ။ ကမၻာႀကီးက လူသားေတြကိုေပးခဲ့တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြဆုိရင္လည္းပဲ မမွားဘူးေပါ့။ ဒီလို ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြကို ကိုယ့္တခဏသာ အက်ိဳးစီးပြားကြက္ကြက္ေလးကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းဆယ္ဂဏန္းအတြင္းမွာ တူးေဖာ္ဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္ၾကတာဟာ တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းစရာပါ။
အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကို လူေတြက ေခြးေတြေျမႀကီးယက္သလိုမ်ိဳး ေနရာအႏွံ႔ တူးဆြလိုတူးဆြ၊ ၾကြက္ေတြလွိဳဏ္္ေခါင္းေဖာက္သလိုမ်ိဳး ေနရာအႏွံ႔ အေပါက္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုလုပ္၊ ဒါနဲ႔ အားမရေသးလို႔ ဒိုင္းနမိုက္ေတြနဲ႔ ခြဲလိုခြဲ.. ထင္တိုင္းႀကဲေနတာကို ခံေနရရွာပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြက သူတို႔ရဲ႕ အတၱေတြ၊ ေလာဘေတြနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြကို အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ျဖတ္ပစ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္ကမ္းပါးယံေတြကိုလည္း ၿဖိဳလွဲပစ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြကိုပါ သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ပြန္းပဲ့ေနၿပီး လူမမာတစ္ေယာက္လိုပဲ နာက်င္ေနေတာ့တယ္။
ကၽြန္းသစ္တစ္ပင္ကို ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္အတြင္း ျပန္လည္ပ်ိဳးေထာင္လို႔ ရနိဳင္ေပမယ့္ ... လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳတစ္ခုကို ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ဂဏန္းအတြင္း ျပန္လည္တည္ေဆာက္လို႔ ရနိဳင္ေပမယ့္ ... ကမၻာႀကီးက လူသားေတြကို တစ္ႀကိမ္သာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ထားတဲ့ ဒီလိုတြင္းထြက္ ေက်ာက္မ်က္ သယံဇာတေတြကို က်ေနာ္တို႔တေတြ မဆင္မျခင္ တူးေဖာ္ၾကလို႔ ကုန္ခမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ေနာင္လာမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ကေလးေတြအဖို႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ယူက်ံုဳးမရ ျဖစ္ေနၾကရေတာ့မွာပါ..။
ဒီလို ... အသက္ငင္ေနရွာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကို က်ေနာ္တို႔က ဘယ္လို ကယ္တင္ၾကမွာလဲ..။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က အခုလို စိတ္ကူးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လည္မ်ိဳကိုညွစ္ၿပီး ပရမ္းပတာ တူးဆြေနၾကတာေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနၾကတာေတြကို ရပ္တန္းကရပ္ၾကဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ တတ္နိဳင္သေလာက္ ကာကြယ္တားဆီးၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့... ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ မ်ိဳးစံုေအာင္ ထြက္ရွိတဲ့၊ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိေသးတဲ့၊ ထူးျခားတဲ့ ၀ိေသသလကၡဏာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့၊ သာယာလွပတဲ့၊ ဒီ... ပတၱျမားေျမ ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးကို ေနာင္တစ္ေန႔က်ရင္ လာေရာက္ေလ့လာၾကမယ့္ ကမၻာသူကမၻာသားေတြဆီကေန လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး နိဳင္ငံျခားေငြေတြ ရယူနိဳင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္... ဒီရဲ႕ စိတ္ကူးေလးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိဳင္ဖို႔အတြက္ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းေလးတစ္လွမ္းအျဖစ္ ယခု လူႀကီးမင္းတို႔ ဖတ္ရွဳေနတဲ့ မိုးကုတ္မီဒီယာေလးကို တင္ဆက္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။

ၾသဂတ္ ၃၁-ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ World Blog Day ႏွင့္
စက္တင္ဘာ ၁-ရက္ေန႔မွာ ျပဳလုပ္မယ့္ MBS ရဲ႕ Open Seminar တို႔ကို ရည္ညႊန္းလ်က္.....
(မိုးကုတ္မီဒီယာ အတြက္ ဘေလာဂ့္ နည္းပညာမ်ားအား အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျပာျပကူညီေပးၾကေသာ၊ မိမိတို႔ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ တကူးတက ပို႔စ္တင္ေပးၾကေသာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါမိတ္ေဆြမ်ားကို က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္...)

Read More...

Tuesday, August 21, 2007

Flood

ေတာင္ေပၚမွာ ေရေတြႀကီးလို႔ ေလွ၀ယ္စီးစို႔ကြယ္

မျဖစ္နိဳင္တဲ့အရာေတြနဲ႔ သဘာ၀မဟုတ္တဲ့ အရာေတြမွာ သံုးႏွဳန္းဖို႔အတြက္ ျမန္မာစာမွာ ဆိုရိုးစကားရွိပါတယ္။ ယုန္ခ်ိဳ၊ လိပ္ေမႊး၊ ေတာင္ထိပ္ေရႀကီး၊ အေနာက္ေနထြက္ တဲ့။ ယုန္မွာ ခ်ိဳရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ လိပ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚမွာ အေမႊးေတြ ေပါက္ေနတာရယ္၊ ေတာင္ေပၚမွာ ေရေတြႀကီးတာရယ္၊ အေနာက္အရပ္ကေန ေနထြက္တာရယ္ ဒါေတြကို တစ္ဖက္သား သြားေျပာရင္ ဘယ္သူမွ ယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီဆိုရိုးႀကီးကို ျပင္ရမလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အားလံုးကိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ထိပ္ေရႀကီး ဆိုတာကိုပါ။ အခုေတာ့ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္း ၃၈၀၀ေက်ာ္ ျမင့္တဲ့ မိုးကုတ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးမွာ တကယ္ပဲ ေရေတြႀကီးေနပါၿပီ။

မိုးကုတ္မွာ အဓိက စီးဆင္းေနတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းကေန ေရလွ်ံမွဳေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေရနီေခ်ာင္းဟာ ေက်ာက္မ်က္တူးေဖာ္လုပ္ကိုင္လွ်က္ ရွိၾကတဲ့ ကြက္ရပ္ေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာၿပီး ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ ရပ္ကြက္ေတြကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေတာအတြင္းက မိုးကုတ္မွာ မိုးတစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ရြာေနလိုက္တာ ေနကိုေတာင္ မျမင္ရတာ ဆယ္ရက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ေတာင္ပါပဲ။ ဒီလို မိုးေတြ ရက္ဆက္ၿပီး ရြာခ်လိုက္ေရာ ကေလးတစ္ခုန္စာ အက်ယ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းေလးခမ်ာ ေတာင္ေပၚကစီးခ်လာတဲ့ ေရေတြေၾကာင့္ေရာ၊ ဖက္စပ္လုပ္ငန္းေတြက ေတာင္ၿဖိဳခ်လို႔ ေမွ်ာပါလာတဲ့ သဲေတြေၾကာင့္ပါ ဒလေဟာ စီးဆင္းလာတဲ့ ဒဏ္ကို မခံနိဳင္ရွာပဲ တာရိုးေတြ ပြင့္ထြက္တဲ့ေနရာ ပြင့္ထြက္၊ တာရိုးေပၚကေန ေရတံခြန္အငယ္စားေလးေတြလို ေနရာအႏွံ႕ လွ်ံက်လိုလွ်ံက် ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တာရိုးေတြပြင့္ၿပီး တဟုန္ထိုး ေပါက္ထြက္လာတဲ့ အနီေရာင္ေရေတြဟာ ေဆာက္တည္ရာမရပဲ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ကတၱရာလမ္းေတြေပၚကို အငမ္းမရ ေျပးဆင္းလာလိုက္ၾကတာ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြဆိုရင္ ေျခသလံုးေလာက္၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ဒူးေလာက္၊ ေပါင္ေလာက္၊ ခါးေလာက္ထိကို နစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္ေတြရဲ႕ အနက္ေရာင္ ကတၱရာ လမ္းမႀကီးေတြဟာ တခဏခ်င္းပဲ အနီေရာင္ျမစ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကုန္ပါေတာ့တယ္။

ေရစႀကီးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ကပါ။ မိုးေအးေအးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ ေကြးေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေရႀကီးတာကို အရင္ဆံုးစသိတဲ့သူက ကင္းတဲမွာ ကင္းေစာင့္တဲ့ ကိုဟိုဒင္းပါ။ ညတစ္ညလံုး အိပ္ေရး၀ၿပီး မနက္ ေသးထေပါက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စသိတာလို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက နီးစပ္ရာ အိမ္ေတြကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ လိုက္ႏွိဳးပါေတာ့တယ္။ လူေတြကလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဘာမ်ားလဲ ဆိုၿပီး ထၾကည့္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာလည္း ေလွခါးေပၚကေန ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ပလံု လို႔ ျမည္သံ ၾကားရတဲ့ေနာက္ပိုင္း မ်က္လံုးျပဴးကုန္ပါေတာ့တယ္။ လူေတြလည္း ပ်ာယာခတ္ကုန္ၿပီး ပစၥည္းေတြကို ေရလြတ္တဲ့ေနရာေတြဆီ ေရာက္ေအာင္ အသည္းအသန္ ေရႊ႕ၾကရပါတယ္။ ဘယ္ပစၥည္းကို အရင္ေရႊ႕ရပါ့မလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့ပဲ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ ေ၀လီေ၀လင္း မနက္ခင္းေလးဟာ ဆူဆူညံညံ အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

တစ္မနက္ခင္းလံုး ပစၥည္းေတြ သယ္သူသယ္၊ ေရႊ႕သူေရႊ႕နဲ႔ လူႀကီးေတြခမ်ာ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတဲ့အထဲ ကေလးေတြက ေျပးလႊားၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔တစ္သက္ ဒါမ်ိဳးမွ မႀကံဳဖူးပဲကိုး။ ေနာက္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲလည္း ေရေတြ ၀င္လို႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းကို သူတို႔ သိၿပီးသားျဖစ္လို႔လည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ့။
အဲဒီမနက္ခင္းမွာပဲ ေရနီေခ်ာင္းေရလွ်ံ၊ တာရိုးေတြက်ိဳးတဲ့ သတင္းဟာ အနိမ့္ပိုင္းေရာ၊ အျမင့္ပိုင္းက ရပ္ကြက္ေတြပါမက်န္ေအာင္ တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါေတာ့တယ္။ မိုးကုတ္မွာ ေရႀကီးေနတဲ့ သတင္းကုိ ဖုန္းရွိတဲ့သူေတြကလည္း ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးမွာ ရွိၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြဆီကို ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းၿပီး ၾကြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္လဲေရာက္ေတာ့ ေရႀကီးေနတဲ့ သတင္းကို မိုးကုတ္မွာ မသိတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကေလးေရာ၊ ေခြးပါမက်န္ ေရႀကီးေနတာကို အကုန္လံုး သိကုန္ၾကပါၿပီ။ ေရာက္တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာလည္း လူေတြက ေရႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေနၾက၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတာခ်ည္းပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အာရွဖလားေဘာ့လံုး ဗိုလ္လုပြဲသတင္းက မတိုးေတာ့ပါဘူး။ ေရႀကီးတဲ့ သတင္းေလာက္ လူေတြၾကားမွာ ေခတ္မစားေတာ့ပါဘူး။
အနိမ့္ပိုင္းက်တဲ့ အိမ္ေတြက ေရနစ္ကုန္လို႔ အိမ္ရွိလူကုန္ ပစၥည္းေရႊ႕ဟယ္၊ သယ္ဟယ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသလို၊ အျမင့္ပိုင္းက်တဲ့ အိမ္ေတြကလည္း ေရမနစ္ေပမယ့္ ေရနစ္ေနတဲ့ ေနရာေတြဆီကို သြားၿပီး ေလ့လာဖို႔နဲ႔ သတင္းယူဖို႔အတြက္ မိုးကာအက်ၤ ီေတြ၊ ေဘာင္းဘီတိုေတြ ၀တ္ကာ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကပါတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ကိုဒါက်ဴးကလဲ ဆိုင္ကို မပိတ္စဖူး အပိတ္ထူးၿပီး ထီးတစ္လက္နဲ႔ ေရႀကီးတာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ခါတိုင္း သူ႕အမ်ိဳးေသတာေတာင္ ဒီအပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ကိုဒါက်ဴး ပိတ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုင္ပိတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုဒါက်ဴးက ဒါမ်ိဳးအခြင့္အေရး လက္လႊတ္လို႔ မျဖစ္ဖူးေလလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။

တာရိုးက်ိဳးၿပီး ေရေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ သူေတြကလည္း အစံုပါပဲ။ အဖုိးႀကီးေတြ၊ မိန္းမေတြေရာ.. ကေလးေတြပါမက်န္ ထီးကိုယ္စီနဲ႔ လာၾကည့္ေနၾကတာ တိုးလို႔ မေပါက္ေအာင္ပါ။ လာတဲ့သူေတြအားလံုးကလည္း ဒလေဟာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရလွိဳင္းလံုးႀကီးေတြဆီကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဗိုက္ဆာလို႔ အိမ္ျပန္ထမင္းစားၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာလို႔ ဒီေရလွိဳင္းလံုးေတြကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ ဆက္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ၾကည့္တဲ့သူေတြကလည္း ေလ်ာ့သြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိပဲ ပိုလို႔သာ တိုးလာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႕ေတြ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေရာက္လာၿပီး လုပ္ၾကမလဲလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ကေလးေတြကလည္း ေျမေကာ္စက္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ခ်င္လွၿပီလို႔ သူတို႔မိဘေတြကို ပူဆာေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသလို ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပၚမလာရွာဘူးခင္ဗ်။ ေရေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္ေတြကို အားရ၀မ္းသာ မနားတမ္း ေျပးလႊားေနဆဲပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ေပါ့။ ဒီကိစၥႀကီးကို စစ္တပ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနၾကတယ္ေလ။

လူေတြကလည္း ေရလွိဳင္းလံုးႀကီးေတြဆီကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ၿမဲ၊ တာ၀န္ရွိတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနၿမဲ၊ ေရေတြကလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၿမဲ၊ အခ်ိန္ေတြကလည္း တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္လာၿမဲ။ ဒါနဲ႔ လူေတြက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရေတာ့မွာ ဆိုတာကို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဒိုင္းကနဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္လာၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဆင့္အ၀ွာ ေခြးေမွ်ာ္ လုပ္မေနၾကေတာ့ပဲ ရပ္မိရပ္ဖေတြရယ္၊ တက္ၾကြတဲ့ ပရဟိတသမားေတြနဲ႔ မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြရယ္ ဦးေဆာင္ၿပီး သဲအိတ္ေတြ ရွာတဲ့သူကရွာ၊ သဲေတြ ထည့္တဲ့သူကထည့္၊ အိတ္ေတြကို စီတဲ့သူကစီနဲ႔ တက္ညီလက္ညီ ထၿပီး ၀ိုင္းလုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။


တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ စစ္တပ္ေတြဟာ ေရေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာကို လူေတြက သဲအိတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးကာရံေနၾကၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဲနဲ႔ စစ္သားေတြဟာ လက္နက္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔ သဲအိတ္ေတြကို မေပ်ာက္မရွရေလေအာင္ တာ၀န္ယူ ေစာင့္ၾကပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အေမရိကန္ရဲကားေတြထဲကလို အ၀ါေရာင္တိပ္ေတြနဲ႔ အေရးေပၚေနရာ သတ္မွတ္သလိုမ်ိဳး … ရဲေတြက ပီနံႀကိဳးေတြ ဆက္ၿပီး အဲဒီေနရာတစ္၀ိုက္ကို ႀကိဳးတန္းၿပီးေတာ့ အေရးေပၚေနရာအျဖစ္ ေခတၱ သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ဒါကို သေဘာမေပါက္ၾကပါဘူး။ စစ္သားေတြကို ျပံဳးျပၿပီးေတာ့ ႀကိဳးတန္းကို မ-ၿပီး ၀င္ၾကပါတယ္။ ၀င္လာတဲ့ သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာထားကလည္း ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ အခြင့္အေရးႀကီး လက္လႊတ္သြားရမွာကို စိုးရိမ္ေနတဲ့ပံုမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားမွဳ၊ လံုျခံဳေရးရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေစာင့္ၾကပ္မွဳေၾကာင့္ မုံယိုေနတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းႀကီးဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕အားကို မခံနိဳင္ရွာပဲ မူလစီးဆင္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားရပါေတာ့တယ္။


ေရေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာေတာ့ ရပ္သြားပါၿပီ။ ေရေတြလည္း တအိအိနဲ႔ က်ကုန္ပါၿပီ။ တစ္မနက္ခင္းလံုး ပစၥည္းေရႊ႕၊ ဘာေရႊ႕နဲ႔ ေရက်ခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း ထုိင္ၿပီး အေမာေျဖေနၾကတဲ့ သူေတြဟာလည္း ေရက်သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ဂ်ဴတီျပန္၀င္ရပါေတာ့တယ္။ တံျမက္စည္းအရွည္ကိုယ္စီ၊ ပံုးေတြ ခြက္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ရႊံ႕ေတြ၊ သဲေတြ၊ ကနယ္ေတြ၊ ေရနီနီႀကီးေတြကို ေဆးေၾကာၾကရပါတယ္။ ေရမႀကီးခင္က တစ္လက္ကို ၇၀၀ ေရာင္းတဲ့ တံျမက္စည္းၾကမ္း အရွည္ဟာလည္းပဲ ေစ်းကြက္၀ယ္လိုအား မ်ားလြန္းလို႔ ပစၥည္းျပတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တစ္လက္ကို ၁၀၀၀-၁၂၀၀ ေစ်းနဲ႔ ေစ်းပိတ္သြားပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အိမ္တိုင္းဟာလည္း တံျမက္စည္း ကိုယ္စီနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကမၻာ့ပတ္၀န္းက်င္ေန႔၊ သို႔မဟုတ္ ကုလသမဂၢ သန္႔ရွင္းေရးေန႔ပဲ က်င္းပေနသလိုလို၊ လူႀကီးလာမွာမို႔လို႔ သန္႔ရွင္းေရးပဲ လုပ္ခိုင္းထားသလိုလို ထင္မိပါတယ္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ မနက္ မိုးလင္းကတည္းကစၿပီး မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သိမ္းဟယ္၊ ဆည္းဟယ္၊ ေဆးကြယ္၊ ေၾကာကြယ္ လုပ္ၾကရေတာ့ လူေတြအဖို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ကုန္ၾကပါတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေရမရွိေတာ့တဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေတြဟာ ရြာက ႏြားလွည္းလမ္းေတြလို ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ေရနီေခ်ာင္းနဲ႔အတူ ေမွ်ာပါလာတဲ့ ရႊံ႕ေတြ၊ သဲေတြ၊ ခဲေတြ၊ ကနယ္ေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြဟာ မာက်စ္ၿပီး ကတၱရာလမ္းေတြေပၚကို တစ္ေပေလာက္၊ အခ်ိဳ႕ေနရာလည္း ေျခသလံုးေလာက္အထိကို ဖံုးလႊမ္းကုန္ပါတယ္။ ရွိတဲ့ ေရႏုတ္ေျမာင္းေတြလည္း သဲေတြနဲ႔ ပိတ္ကုန္ၿပီး ေရေတြဟာ လမ္းမေပၚကို ဦးတည္ရာမရွိ စီးဆင္းေနၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြခမ်ာလည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္စိုက္ၿပီး ခင္းထားရတဲ့ ကတၱရာလမ္းႀကီးကို ႏွေမ်ာတာေၾကာင့္ အိမ္တိုင္း ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကိုယ္ ကတၱရာလမ္းႀကီး ျပန္ေဖာ္ေပးၾကဖို႔ လိုက္လံ ေမတၱာရပ္ခံၾကပါတယ္။

ဒီတခါမွာေတာ့ လူေတြရဲ႕ လက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္စီကိုင္ထားၾကတာက ေပါက္ျပားေတြ၊ ေဂၚျပားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ရွိတဲ့လူေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ကတၱရာလမ္းကို ျပန္လည္ေတြ႔ရွိေရးအတြက္ လုပ္အား ျပရပါေတာ့တယ္။ လမ္းမတေလွ်ာက္လံုး လူေတြ တက္ညီလက္ညီ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္မိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ မုိးကုတ္သႀကၤန္ေတာင္ ဒီေလာက္ မစည္ေလာက္ဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ေရႀကီးတာေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ အရင္တုန္းက ဒီလို ေရႀကီးတာမ်ိဳး မႀကံဳဘူးပဲနဲ႔ ခုက်မွ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေရေတြႀကီးလာရသလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ လိုက္ၿပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ပထမဆံုး ေလးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူ႕ကို အရင္ဆံုး ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူက ေန႔တိုင္းမိုးရြာလို႔ဆိုၿပီး ရိုးသားစြာ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔အေၾကာ္ေရာင္းေနတဲ့ တစ္ခုလပ္မတစ္ေယာက္ကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ သူမက ေျမာင္းေသးလို႔ လို႔ ေျဖပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ေရနီေခ်ာင္းနံေဘးမွာေနတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အၿမဲထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ဦးေခ်ာက္က်င္ပို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕အေျပာက ေရနီေခ်ာင္းေဘးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့သူေတြဟာ စည္းကမ္းမဲ့စြာ အမွိဳက္ေတြ ေခ်ာင္းထဲသို႔ စြန္႔ပစ္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ေရနီေခ်ာင္းရဲ႕ ဧရိယာကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မသိမသာ ခိုးယူေနၾကတဲ့အတြက္ ေရစီးေရလာ ခက္ခဲလာတဲ့အေၾကာင္း မနားတမ္း ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလို ေမးလိုက္ သြားလိုက္၊ သြားလိုက္ ေမးလိုက္ လုပ္ေနတုန္း ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ ပညာအရွိဆံုးနဲ႔ အေတာ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ ဦးအိုင္စတိုင္းနဲ႔ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဦးအိုင္စတိုင္းက မိုးကုတ္သားစစ္စစ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္းျဖစ္တယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ေတာ္သလဲဆိုရင္ သူမ်ားေတြ အညာခံရတိုင္း သူက ဘယ္ေတာ့မွ အညာမခံရဘူးခင္ဗ်။ မိုးကုတ္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရွိဳးမန္းနီး ေငြအလိမ္ခံရတုန္းကလည္း သူက လြတ္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဦးအိုင္စတိုင္းက ေရႀကီးရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းကို သိပံနည္းက်က် ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါတဲ့ခင္ဗ်..။
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟာ ေတာင္ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး အလည္မွာ လူေနရပ္ကြက္ေတြရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာအႏွံ႔က ေလွ်ာဆင္းလာၾကတဲ့ ေရေတြဟာ ေရနီေခ်ာင္းအျဖစ္နဲ႔ ၿမိဳ႕အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ကို ျဖတ္ၿပီး စီးဆင္းသြားပါတယ္။ ဒီ ေရနီေခ်ာင္းကေလး သေဘာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို၊ စိတ္ဆိုးရင္ ဆိုးသလိုပါပဲ လူေတြက ဒုကၡခံၾကရပါတယ္။ ဒီေရနီေခ်ာင္းေလးဟာ ေက်ာက္တူးေဖာ္တဲ့ ေနရာေတြဆီကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာက္မ်က္လုပ္ကြက္ေတြရဲ႕ ျပဳသမွ် ႏုတာ ခံရပါတယ္။ ေရနီေခ်ာင္းကေန ေရလွ်ံ၊ ေရႀကီးရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းရဲ႕ အဓိကလက္သည္ဟာ ဒင္းတို႔ေၾကာင့္လို႔ ဦးအိုင္စတိုင္းက ေျပာပါတယ္။ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဒင္းတို႔ ဒင္းတို႔နဲ႔ မၾကာခဏ ပါပါလာပါတယ္။ ကိုယ့္ခမ်ာလည္း နားသာ ေထာင္ေနရသာ လူက ခပ္ခ်ာခ်ာဆိုေတာ့ ဒင္းတို႔ဆိုတာ ဘယ္သူတုန္းလို႔ ေပၚတင္ပဲ ေမးမိပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဘယ္သူရွိမွာတုန္းကြ၊ ဒင္းတို႔ဆိုတာ ေက်ာက္မ်က္ဖက္စပ္ေတြ၊ ဦးပိုင္ေတြ၊ အက်ိဳးတူေတြကို ေျပာတာကြလို႔ ေလသံမာမာနဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ေက်ာက္မ်က္တူးေဖာ္တဲ့ ေနရာေတြဆီက ၿဖိဳခ်လိုက္တဲ့ ေတာင္ေတြ၊ ေရနဲ႔ တိုက္စားပစ္လိုက္တဲ့ ကမ္းပါးယံေတြ၊ က်င္းထဲကေန စုပ္ထုတ္လာတဲ့ ေျမႀကီးေတြဟာ ဒီေခ်ာင္းအတြင္းကိုပဲ ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။ ေျမေကာ္စက္ႀကီးေတြရဲ႕ လက္တံေတြဟာလည္း ေရနီေခ်ာင္းအေပၚ ၀ဲပ်ံေနၾကၿပီး ေရနီေခ်ာင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကို ေျမႀကီးေတြနဲ႔ တ၀ုန္း၀ုန္း သြန္ခ်ပစ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရနီေခ်ာင္းခမ်ာ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔၊ သြက္သြက္လက္လက္ စီးဆင္းေနတဲ့ ဘ၀ကေန သဲေတြ ေျမႀကီးေတြၾကားထဲ ရုန္းထြက္ၿပီးေတာ့ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ စီးဆင္းေနရပါေတာ့တယ္။ ေခ်ာင္းအတြင္း ေမွ်ာပါလာတဲ့ ခဲေတြ သဲေတြ ေျမႀကီးေတြကိုလည္း သူ႕ရဲ႕ေရစီးအားနဲ႔ သယ္မသြားနိဳင္ေတာ့ပဲ အနည္ထိုင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေကာလာၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဟာ ျမွင့္တက္လာပါေတာ့တယ္။ ျမွင့္တက္လာတဲ့ ေရနီေခ်ာင္းကို လူေတြက ေရေတြလွ်ံထြက္မလာေအာင္ အုတ္ရိုးစီၿပီး ကာရံၾကပါတယ္။ ေခ်ာင္းက ျမွင့္လာလိုက္၊ လူေတြက အုတ္ရိုးစီၿပီး ကာလိုက္နဲ႔ ျမင့္/ကာ သံသရာႀကီးဟာ မဆံုးနိဳင္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကာလိုက္ ျမင့္လာလိုက္၊ ျမင့္လာလိုက္ ကာလိုက္နဲ႔ ေရနီေခ်ာင္းဟာ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေခါင္မိုးေတြရဲ႕ အျမင့္ေလာက္ကေန ေကာင္းကင္ထက္က ျမစ္တစင္း လို အက်ည္းတန္စြာ စီးဆင္းေနပါေတာ့တယ္။
မိုးတြင္းကာလကို ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မိုးေတြဆက္တိုက္ ရြာခ်လိုက္ၿပီဆိုရင္ကိုပဲ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရထုကို မခံနိဳင္ရွာတဲ့ တာရိုးေတြဟာ တဟုန္တိုး ေပါက္ထြက္ကုန္ၿပီး လူေနရပ္ကြက္ေတြကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေရနီေတြ၊ သဲေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရနီေတြနဲ႔အတူ လိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ခဲေတြကို ၾကည့္ရင္ အာလူးသီးေလာက္ဟာေတြတင္မကပဲ ေထာပတ္သီးေလာက္အရြယ္ရွိ ခဲေတြကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေတြကို အစိုးရက မသိဘူးလားလို႔ ဦးအိုင္စတိုင္းကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူက အစိုးရမသိနိဳင္တဲ့အရာဆိုတာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သိလုိ႔လည္းပဲ လမ္းဆံုေတြမွာေရာ၊ ရပ္ကြက္ရံုးေတြမွာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြပါမက်န္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသည္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ အေရးႀကီးဆံုး ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္ ဆိုတဲ့ စာသားကို ေရးၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္သင့္တဲ့ေနရာ ေထာင္ပါတယ္။ နံရံေတြမွာနဲ႔ ဓာတ္တိုင္ေတြမွာလည္း စာရြက္ေတြနဲ႔ လိုက္ကပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္မ်က္လုပ္ကြက္ေတြ အားလံုးကိုလည္း တစ္ခုမွ မက်န္ရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ၿပီး တစ္ရြက္စီ လိုက္ေ၀ပါတယ္။ ေက်ာက္မ်က္ဖက္စပ္ေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နံရံအလြတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နဂိုအတိုင္းပဲ ေျမႀကီးေတြကို မနားတမ္းပဲ ဆက္ၿဖိဳၾကပါတယ္။ ေရနီေခ်ာင္းလည္း တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ျမင့္တက္လာဆဲပါပဲ။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေဟာင္းသြားျပန္ရင္လည္း အစိုးရက ျပန္ၿပီး အသစ္ေရးေပးပါတယ္။ စာရြက္ေတြကိုလည္း ဂရုတစိုက္ ျပန္ၿပီး ေ၀ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရနီေခ်ာင္းကေတာ့ ျမင့္လာဆဲ၊ ေရေတြလည္း ႏွစ္တိုင္း ေပါက္ၿမဲ။
ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဗ်ာ လို႔ ဦးအိုင္စတိုင္းကို အၾကံဥာဏ္ေတာင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဦးအိုင္စတိုင္းကပဲ ေအာက္ပါအတိုင္း အနစ္ခ်ဳပ္ၿပီး မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
တစ္ - အခုလို စည္းကမ္းျပည့္၀တဲ့ ေခတ္မွီနိဳင္ငံေတာ္သစ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ အခါသမယမွာ ေရနီေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ အမွိဳက္စြန္႔ပစ္ျခင္းဟာ အလြန္ပဲ ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။ ေရွာင္ပါ။
ႏွစ္ - ေက်ာက္မ်က္ရွာေဖြေနၾကတဲ့ ေက်ာက္မ်က္မုဆိုးေတြ အေနနဲ႔လည္း ေျမႀကီးေတြကို တိုက္ခ်ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေရမ်ားကို မျဖစ္မေန ေရစစ္ကန္ျပဳလုပ္၍ အနည္ထိုင္ေစၿပီးမွ ေရၾကည္ျပန္ထုတ္ကာ ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ ထည့္ပါ။
သံုး - တစ္နယ္တစ္ေက်းမွေနၿပီး မိုးကုတ္ေဒသသို႔ လာေရာက္၍ ေက်ာက္မ်က္ရွာေဖြတူးေဖာ္ေနၾကေသာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား အေနျဖင့္လည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းမွဳ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေလးစားၾကရန္ႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ မပ်က္စီးေစေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ။
ေလး - လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ၀ိသမေလာဘကိုခ်ည္း ေရွ႕တန္းမတင္ပဲ ၿမိဳ႕ေနလူထု၏ ဒုကၡကို စာနာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကပါ.. စသျဖင့္ ေျပာျပပါတယ္။
ဦးအိုင္စတိုင္းေျပာသလိုပါပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြ မလိုက္နာၾကရင္ျဖင့္ မိုးရာသီေရာက္တိုင္း မိုးကုတ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္စဥ္ ေရေတြ ႀကီးေနဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ တံျမက္စည္းအရွည္ေတြလည္း ေစ်းတက္ေနဦးမွာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးကို ေတြ႕ရွိေရးအတြက္ ျပန္လည္ တူးေဖာ္ေနရဦးမွာပဲလို႔ ေတြးမိရင္း …။
S.T.A

Read More...

Saturday, August 18, 2007

Data & Geographical Facts Of Mogok

မိုးကုတ္ေဒသဆိုင္ရာ ပထ၀ီ၀င္ အခ်က္အလက္မ်ား

တည္ေနရာ
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ေျမာက္လတၱီက်ဳ႕ ၂၂-ဒီဂရီ ၅၀-မိနစ္ႏွင့္ ၂၃-ဒီဂရီ ၃၀-မိနစ္ၾကား၊ အေရွ႕ေလာင္ဂ်ီက်ဳ႕ ၉၆-ဒီဂရီ ၁၁-မိနစ္ႏွင့္ ၉၆-ဒီဂရီ ၄၅-မိနစ္ၾကားတြင္ တည္ရွိၿပီး အက်ယ္အ၀န္းမွာ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ မိုင္(၃၀)၊ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ (၁၅.၁၂)မိုင္ရွိၿပီး ဧရိယာစုစုေပါင္း (၄၅၀.၆၀) စတုရန္းမိုင္ ရွိပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္၏ အေနာက္ဖက္စြန္းတြင္ တည္ရွိၿပီး ယခုအခါ မႏၱေလးတိုင္း၊ ျပင္ဦးလြင္ခရိုင္အတြင္းတြင္ ပါ၀င္သည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာင္ဘက္တြင္ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္၊ အေနာက္ဘက္တြင္ သပိတ္က်င္းၿမိဳ႕နယ္တို႔ တည္ရွိသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ဧရာ၀တီျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ (၃၆)မိုင္ ကြာေ၀းၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ အျမင့္ေပ (၃၈၀၀)တြင္ တည္ရွိေသာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။
ရာသီဥတု
အပူပိုင္းေဒသအတြင္း က်ေရာက္ေသာ္လည္း ျမင့္မားေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ သမေႏြးစြတ္စိုေသာ ရာသီဥတုကို ခံစားရပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္၍ ေအးျမေသာ ရာသီဥတုရွိကာ အျမင့္ဆံုးအပူခ်ိန္ ၉၅.၄ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ႏွင့္ အနိမ့္ဆံုးအပူခ်ိန္ ၃၀.၂ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ ရွိပါသည္။ ပံုမွန္မိုးေရခ်ိန္မွာ (၁၀၇.၅၈)လက္မ ျဖစ္ၿပီး ပံုမွန္မိုးရြာရက္မွာ (၁၃၅.၇)ရက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလတိုက္ႏွဳန္းမွာ ပံုမွန္အားျဖင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္မွ တစ္နာရီလွ်င္ တစ္မိုင္မွ ငါးမိုင္ခန္႔အထိ တိုက္ခတ္ေလ့ရွိၿပီး ရာသီဥတုဆိုးရြားေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ ေျမာက္ဘက္၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္မ်ားမွ တစ္နာရီလွ်င္ (၂၅)မိုင္ထိ တိုက္ခတ္ေလ့ရွိပါသည္။
ေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္ႏွင့္ေရဆင္း
ဘူမိေဗဒပညာရွင္မ်ား၏ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳအရ မိုးကုတ္ေဒသ ေအာက္ခံေက်ာက္ဖ်ာထုသည္ ျမန္မာနိဳင္ငံ၏ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ေက်ာက္ဖ်ာထုမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္ေဒသသည္ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းမ်ား ထူထပ္ၿပီး ေျမျပန္႔လြင္ျပင္မ်ား နည္းပါးသည္။ ေရနီေခ်ာင္းသည္ ေက်းနီေတာင္မွ စိမ့္ေရ၊ စမ္းေရမ်ားကို အေျချပဳ၍ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ရပ္ကြက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာၿပီး တပ္သားေတာင္မွ စိမ့္ေရ၊ စမ္းေရတို႕ကို အေျချပဳ၍ စီးဆင္းလာေသာ ေရပူေခ်ာင္းႏွင့္ ေတာင္ကခ်င္ရပ္ကြက္အနီးတြင္ ေပါင္းဆံုကာ နမ့္ပယ္ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ စီး၀င္သည္။
မိုးကုတ္ေဒသတစ္၀ိုက္ရွိ အျမင့္ဆံုးေတာင္မ်ားမွာ ...
ေတာင္မင္းေတာင္(ေတာင္မဲေတာင္) - ၇၅၄၄ ေပ
ေက်းနီေတာင္ - ၆၇၃၃ ေပ
ေတာင္ေတာ္ - ၆၂၂၃ ေပ
ၿမိဳ႕ျမင္ေတာင္ - ၅၉၅၅ ေပ
ထင္းရွဴးေတာင္ - ၅၆၀၆ ေပ
ပင့္ကူေတာင္ - ၅၃၄၅ ေပ
ေဒၚနန္းၾကည့္ေတာင္ - ၅၂၇၇ ေပ
လူဦးေရ
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္အုပ္စု (၅)အုပ္စု၊ ေက်းရြာအုပ္စု (၃၀)၊ ေက်းရြာေပါင္း (၁၃၂)ရြာရွိ၍ လူဦးေရမွာ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္ စာရင္းအရ (၁၈၀၄၀၈)ဦး ရွိပါသည္။ လူဦးေရသိပ္သည္းမွဳမွာ တစ္စတုရန္းမိုင္တြင္ (၃၉၈)ဦး ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ ေက်းလက္လူဦးေရ အခ်ိဳးမွာ(၁း၁.၈၁)ျဖစ္ပါသည္။ က်ား-မ လူဦးေရ အခ်ိဳးမွာ (၁း၀.၉၁)ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ိဳးမွာ ဗမာ၊ ရွမ္း၊ လီဆူ၊ ပေလာင္၊ ေဂၚရခါးႏွင့္ တရုတ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ၁၉၅၃-ခုႏွစ္စာရင္းတြင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ.ေပၚရွိ လူဦးေရမွာ (၈၃၃၄)ေယာက္ရွိ္၍ အိမ္ေျခေပါင္း (၁၈၀၀)ခန္႔သာရွိပါသည္။ ၁၉၇၂ တြင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ရွိလူဦးေရမွာ ႏိုင္ငံျခားသား (၁၄၆၁)ဦး၊ တိုင္းရင္းသား (၅၁၇၄၂)ဦး၊ စုစုေပါင္း (၆၃၂၀၃)ဦးရွိသည္။
သစ္ေတာ
တစ္ၿမိဳ႕နယ္လံုးရွိ ေျမဧရိယာမွာ (၂၉၀၃၀၅)ဧကရွိၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းအေနျဖင့္ မိုးကုတ္ႀကိဳး၀ိုင္း (၇၅၉)ဧက၊ က်ပ္ျပင္ႀကိဳး၀ိုင္း (၁၂၈၆)ဧက၊ အုန္းကိုင္းႀကိဳး၀ိုင္း (၄၈၁၅)ဧက၊ ကသည္းႀကိဳး၀ိုင္း (၁၉၈၇)ဧက၊ ရြာသာယာႀကိဳး၀ိုင္း (၆၁၄၄)ဧက၊ ေရႊဥေဒါင္းေဘးမဲ့ႀကိဳး၀ိုင္း (၁၀၈၅၂)ဧက၊ နမ့္ပန္သဲနီ တိုးခ်ဲ႕ႀကိဳး၀ိုင္း (၂၁၁၂၀)ဧက၊ နန္း၀ တိုးခ်ဲ႕ႀကိဳး၀ိုင္း (၁၀၄၄၀)ဧကႏွင့္ ႀကိဳးျပင္ေတာ (၂၅၃၄၀)ဧက ျဖစ္သည္။ သတၳဳတြင္းေျမမွာ (၆၁၂)ဧက ျဖစ္သည္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး
အဓိက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ကားလမ္းျဖစ္ၿပီး ေရလမ္း၊ မီးရထားလမ္း၊ ေလေၾကာင္းလမ္းမ်ား မရွိေပ။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ကားလမ္းျဖင့္ အေရွ႕ေတာင္ဘက္တြင္ မိုင္းလံုၿမိဳ႕ႏွင့္ (၂၁)မိုင္၊ ေျမာက္ဘက္တြင္ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ (၂၈)မိုင္၊ အေနာက္ဖက္တြင္ သပိတ္က်င္းၿမိဳ႕ႏွင့္ (၆၀)မိုင္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ (၁၂၈)မိုင္ အသီးသီး ကြာေ၀းပါသည္။ မိုးကုတ္-ေက်ာက္မဲလမ္းသည္ မိုးကုတ္မွ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ (၇၉)မိုင္ ကြာေ၀းၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္ မတိုင္မွီက အထူးအသံုးျပဳခဲ့ေလသည္။
စီးပြားေရး
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၏ အဓိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ ေက်ာက္မ်က္တူးေဖာ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္၍ လယ္ယာေျမကြက္မ်ား ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ဆန္စပါးမ်ား မထြက္လွေပ။ ၿမိဳ႕ေနလူထုစားသံုးရန္အတြက္ မိုးမိတ္နယ္ႏွင့္ ေအာက္အရပ္ေဒသမွ ဆန္မ်ားကို မွီခိုအားထားရသည္။ လက္ဖက္စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ေကာ္ဖီစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား အနည္းငယ္ရွိသည္။
လူမွဳေရး
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ သာေရး-နာေရး လူမွဳကိစၥမ်ားအတြက္ ရပ္ကြက္တိုင္းတြင္ ဧည့္ခံအဖြဲ႕၊ ထမင္းေကၽြးအဖြဲ႕၊ လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳ စသျဖင့္အဖြဲ႕မ်ား ဖြဲ႔ကာ တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေတြ႕သည့္အခါ စားၿပီးၿပီလား ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ဦးက ထြက္ခြာသြားသည့္အခါတြင္ က်န္ တစ္ဦးက ေျဖးေျဖးေနာ္ ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။
ဘာသာေရး
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ဗမာ၊ ရွမ္းႏွင့္ ပေလာင္လူမ်ိဳး အမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပါင္း (၂၅၀)ခန္႔ ရွိရာ လူဦးေရႏွင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္လွ်င္ လူ(၈၀၀)တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္းႏွဳန္း ရွိသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ရွိ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အမ်ားစုမွာ လီဆူဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဂၚရခါးလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ဟိႏၵဴဘာသာ မ်ားကို ကိုးကြယ္ၾကပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ မြတ္စလင္ဗလီ သံုးခု ရွိပါသည္။ တရုတ္ဘုရားေက်ာင္းမ်ားလည္း သီးသန္႔ရွိသည္။
S.T.A

Read More...